ROZDZIAŁ 8

NOWY ROZDZIAŁ W SOBOTĘ/NIEDZIELE (11/12)
Nowy rozdział. Mija równo 2 miesiące od dodania pierwszego rozdziału a wstawiam rozdział 8, więc nie jest źle.. Nie wiem, co napisać... A w sumie wiem.
Bardzo dziękuję za komentarze. Na bloga wchodzę codziennie po kilka razy i każdy czytam.
Nie będę Wam tłumaczyć, że mam obecnie dość dużo spraw na głowie, bo to wszystko świetnie ujęła Alex Shadow w swoim komentarzu. Kocham moich czytelników i nawet, kiedy najbardziej na świecie nie mam ochoty na pisanie (z powodu np braku weny) ruszam tyłek i staram się napisać coś sensownego. Proszę o komentarze, najlepiej byłoby, gdyby ktoś się wypowiedział co myśli. (Nie ukrywam, że uwielbiam długie komentarze..) Np: o postępowaniu danego bohatera lub o fabule.
Ten rozdział nic nie w nosi i pewnie jest nudny, ale, za to kolejny dużo namiesza :D
+ Zmieniłam nazwę z Expecto Patronum na Blue Absolve by łatwiej byłoby mnie odszukać:)

♦♥♦♥♦

Chociaż po obu stronach odpowiedź była taka sama, woleliby spłonąć, niż wypowiedzieć ją na głos. Lustrowali siebie nieodgadnionymi spojrzeniami, powątpiewając czy to naprawdę się stało. Czy z tej całej frustracji mogło dojść do pocałunku pomiędzy dwojga wrogami? Nie pozostało nic innego, niż spuszczenie głowy i udanie się jak najszybciej do pokoju. Kiedy ostatni raz na niego spojrzała, szepnęła ciche "Dobranoc" i zniknęła za progiem swojej sypialni. Jedyne na co było ją stać, to skulenie się pod drzwiami i nerwowe analizowanie sytuacji. Całowała sie z dwoma chłopakami w jednym tygodniu... Spuściła głowę jeszcze niżej na tą myśl, że jej nos prawie dotykał drewnianej podłogi. Zawsze wyśmiewała wywiady, w których mugolki opowiadały jakimi wspaniałymi pieszczotami ust, obdarowywali je mężczyźni, uważając, że to tylko dotyk drugiego człowieka. Teraz wiedziała, że to możliwe. Jeszcze nigdy nie czuła tylu emocji podczas zbliżenia. Był mocny, zachłanny i tak dobrze całował, że pod wpływem pieszczot podniebienia, jęknęła z wrażenia. Pomimo nienawiści jaką darzyła chłopaka, chciała również sie zrewanżować, choć wiedziała, że nigdy nie sprawi mu tyle przyjemności ile on sprawił jej. Pocałunki Nott'a były inne. Szybkie, słodkie, romantyczne i cholernie poprawne. Również całował obłędnie, ale nigdy jej nie zaskakiwał. Byli w końcu tylko przyjaciółmi darzącymi siebie romantycznym uczuciem. Gdyby nie Theodor, z pewnością nie poradziłaby sobie na początku w Malfoy Manor. Wspierali siebie nawzajem w czasach chorej wojny między dobrem a złem. Wiedziała, że mu również nie jest łatwo. Niecały rok temu, stracił największą miłość swojego życia. Annie. Po tym jak nie zgodził się wypełnić zadania Voldemorta, zamordowali szaloną, wątłą, blondwłosą dziewczynę, dla której Theodor oddałby życie. Czuła się winna, że nie było jej wtedy, jak jego rany były świeże, więc teraz stara mu się to wynagrodzić najlepiej jak może. Gdyby jej odebrano Harrego lub Rona, nie pogodziłaby się z tym do końca swych dni.

Kiedy przemyślała wszystko dokładnie, doszła do wniosku, czemu tak nienawidzi Malfoy'a. Nic w życiu nie stracił, a wszystko podstawione miał pod nos. Nie wiedział co to prawdziwe, przyziemne życie czy przyjaźń. Był niczym robot. Bez uczuć, stale oziębły i negatywnie nastawiony do całego świata. Siedziała jeszcze jakiś czas, zatruwając swój umysł niepożądanymi myślami, aż usnęła na twardej podłodze.

♦♥♦♥♦

Obudziły ją promienie światła, które chciała zasłonić cienkim materiałem zawieszonym na oknie. Kiedy już trochę sie rozbudziła, przypomniała sobie, że zasnęła na podłodze, a teraz leży na swoim miękkim łóżku. Czyżby to Rose ją przeniosła? Niemożliwe. Nie miałaby tyle siły, a poza tym jest w ciąży, zaprzeczyła swoim domysłom. Po lewej stronie, dokładnie na poduszce, dostrzegła błyszczącą sie, srebrną spinkę, która jeszcze wczoraj znajdowała się na mankiecie koszuli blondyna. Odpowiedź w jednej chwili stała się jasna. Wzdrygnęła sie mimowolnie i rozejrzała po pokoju. Wszystko wyglądało tak jak wczoraj z wyjątkiem dywanu. Pamiętała, że leżał pod kaloryferem, a teraz jest naprzeciw  biurka. Kiedy skończyła zastanawiać sie, co może być przyczyną przesunięcia  dywanu o metr, wstała i zeszła na dół w nadziei, że znajdzie coś do zjedzenia.

♦♥♦♥♦

– Carrowie, spraw eliksir, by ta szlama zaczęła wariować. Niech wpadnie w taką paranoje, by tylko samounicestwienie przyniosło jej ulgę.

– Zrobię wszystko co w mojej mocy Panie. Mikstura będzie sie ważyć przez osiem dni, a zacznie działać do trzech dni po zażyciu. Kiedy mam go jej podać?
– Na balu, mój drogi. Dodasz eliskir do kielicha, a wypije go podczas toastu. Nie wyczuje nic, a nawet jeśli, będąc otoczona takim gronem, nie odważy się wypluć.
– Wspaniale to ukartowałeś Panie. Bądź pozdrowiony, a ja zajmę się ważeniem od zaraz.

♦♥♦♥♦

Kolejne dni w jej życiu były zdominowane przez rutynę. Od czasu balu, gdy Malfoy wracał do domu tylko na noc, przestała czuć się bezpiecznie. Miała wrażenie jakby z każdego kąta czyhało na nią ryzyko. Starała się omijać wszystkie niepożądane myśli, przez czytanie książek, lecz nie mogła. Za każdym razem, kiedy próbowała przeczytać wyraz, wszystkie litery przestawały tworzyć spójną całość. Każdą próbę przebywania na świeżym powietrzu, kończyła wijąc sie na trawie. Słońce oślepiało jej oczy, że traciła wzrok na kilka godzin, a ból towarzyszący temu zjawisku, powodował niezdolność do niczego innego niż wyrywania sobie z głowy wszystkich włosów. Nawet sen nie przynosił jej ulgi. Noc w noc, nawiedzały ją koszmary. Widziała w nich śmierć wszystkich ukochanych osób, których pragnęła chronić kosztem swego życia. Budziła się z krzykiem, czasem nie zdolna do poruszania kończynami. Była przekonana, że to nie były tylko sny. Miała wrażenie, że wszystko co dostrzegała w zmorach jest odzwierciedleniem rzeczywistości. Jej bliscy naprawdę nie żyją, a ona nic z tym nie może zrobić. Czuła poczucie winy i nienawiść do samej siebie. Miała potrzebę ucieknięcia z tego miejsca, jednak poczucie, że jej zmysły zawodzą, a z każdego kąta czeka niebezpieczeństwo, sprawiało, że była bezsilna. Balansowała na granicy życia i śmierci.

Tego dnia znów obudziła sie z krzykiem. Dziękowała Bogu, że zasłoniła wieczorem zasłony, bo przez ranne słońce, kolejny raz zwijałaby sie z bólu. Wstała z łóżka i od razu upadła na podłogę. Usłyszała dźwięk łamanego piszczela. Ostatnio często się to przydarzało. Przy najmniejszym, nagłym ruchu jej kość ulegała złamaniu, poczym po jakimś czasie, sama się uzdrawiała. To była niczym rutyna i wyliczanka, która kość zostanie pogruchotana właśnie tego dnia. Udało jej sie wciągnąć z powrotem na łóżko i opaść bezwiednie. Po chwili przeszedł ją przeraźliwy impuls bólu, przez który automatycznie się skuliła. Jej głowa niemal pękała w szwach. Wydrapała sobie niemal oczy, gdy nagle usłyszała w swojej głowie cichy, przeszywający głos.

"Wiem jak się czujesz Hermiono. Wiem jak cierpisz. Jesteś dzielna, lecz nie uważasz, że powinnaś dołączyć do swoich najbliższych?"

Wierciła głową, starając się, by Głos opuścił jej głowę. Tracąc poczucie świadomości, szeptała, aby zabrał z niej przekleństwo ostatnich dni.

"Hermiono, jesteś najdzielniejszą dziewczyną jaką znam. Wiem, że chcesz walczyć, ale nie ma po co. My już umarliśmy."

Słysząc troskliwy głos Harrego, próbowała zatkać sobie uszy, lecz poczuła, że tą próbą złamała kolejną kość.

"Kochamy cię, ale nas czas się już skończył. Dołącz do nas córeczko"

Jej rodzice. Oni też nie żyją. Złamała się. Przestała sie ruszać tylko pozwoliła, by mówili. Poddając się, szeptała; że sie zgadza; że ich rozumie i że już niedługo będzie z nimi. Miała wrażenie, że za chwilę odpowiedzą na jej obietnicę, jednak znów usłyszała tez przerażający głos.
"Obok ciebie jest nóż. To tylko jeden mały ruch i sie spotkacie. Poczujesz sie wolna, twoje zmysły wrócą. Zrób to a znów będziesz sobą"

Bez zastanowienia wzięła ostrze i przejechała nim po tętnicach. Nie zrobiła jednego ruchu. Chciała jak najszybciej przywrócić wszystko do normalności. Traciła poczucie własnego ciała, kiedy upuściła z dłoni nóż. Teraz jest wolna.  

♦♥♦♥♦

Był zmęczony i wyczerpany, wracając ze służby. Nie zapalając świateł, kierował się do swojej sypialni. Gdy wędrował długim korytarzem, zauważył, że z pokoju dziewczyny odbija się światło, które opadało spod drzwi. Uważając, że znów zasnęła z zaświeconą lampą, co zdarzało się coraz częściej, wszedł do jej pokoju najciszej jak mógł. Jego dłoń od razu odnalazła wyłącznik światła. Spojrzał w jej stronę, gdy wyczuł podejrzany metaliczny zapach. Leżała w dużej, podziurawionej piżamie, cała we krwi. Pocięte miejsca z których nadal płynęły strumienie, powoli zaczynały krzepnąć. W szoku, podbiegł do niej i własnymi dłońmi zaczął tamować krew, by chwilę później przyłożyć swoją białą koszulę. Klął pod nosem, bojąc się, że może przez to dostać zakażenia, jednak nie miał wyboru. Z bezsilności, po jego nienaturalnie bladych policzkach zaczęły spływać słone łzy. Gdy stan dziewczyny minimalnie się poprawił, wziął jej nieprzytomne ciało na ręce i zaniósł do łazienki. Zerwał jej ubrudzone rzeczy i pozostawiając ją w bieliźnie, opłukał jej ciało zimną wodą, zmywając przy tym ślady i zakrzepy krwi. Ubrał ją w świeżą piżamę i ułożył na swoim łóżku, wcześniej zakładając grube bandaże. Gdy na nią patrzył, starał się nie spuszczać wzroku z niewinnej twarzy, bo za każdym razem spoglądając na okolice jej tętnic, momentalnie go mroziło. Upewniając się, że jej stan jest już stabilny, zdjął z siebie przekrwawione rzeczy i usiadł na łóżku tuż obok dziewczyny. Pomimo, iż po jakimś czasie powieki mimowolnie się zamykały, nie spał, by mieć pewność, że jest całkowicie bezpieczna.

Obudziła się wcześnie, przykryta aksamitną kołdrą, która zdecydowanie nie była jej własnością. Czuła okropny ból, uniemożliwiający logiczne myślenie. Starała się nie spoglądać w okolice okna, w obawie przed słońcem, jednak mimo kontaktu z jasnością jej wzrok nadal pozostawał niewzruszony. Gdy odkryła pościel z twarzy, rozpoznała, że leży w nieswojej piżamie, w pokoju Malfoy'a. Sam zainteresowany siedział na krześle i ze smętnym wzrokiem obserwował podłogę. 

– Co się stało? – wyjąkała i zauważyła, że jej głos jest nieco zachrypnięty. 
– Mnie się pytasz?! – wstał, a jego wściekły wzrok utkwił w jej nieobecnej twarzy – gdy wróciłem, zastałem cię całą we krwi, a żyły były zmasakrowane! –wykrzyczał dobitnie. 
– Nie wytrzymałam, spróbuj zrozumieć – szepnęła, nie wytrzymując napięcia całej sytuacji. 
– "Spróbuj zrozumieć"?! Czy ty mnie do cholery jasnej próbowałaś zrozumieć, kiedy znalazłem cię nieprzytomną we krwi w pokoju?! 
– Oni umarli! Ten Głos... Obiecał mi, że się z nimi zobaczę; że wszystkie dziwne rzeczy się skończą! – krzyknęła przez łzy, które mimowolnie zaczęły lecieć po jej policzkach. 
– Jesteś nienormalna! Wiem, że jest wojna i każdy traci zdrowy rozsądek, lecz to nie powód, by odbierać sobie życie!

Widząc z jaką miną odebrała jego słowa, zamilkł. Obawiał się, że ona naprawdę podkradała zmysły. Winił się, że nie pomógł jej, kiedy jeszcze była okazja. Przeczesał dłonią włosy i spojrzał na nią, bez ogników wściekłości, które przedtem czaiły się w jego oczach.
– Jeśli to da ci pewność, że u nich jest wszystko w porządku, to jutro teleportujesz się na parę godzin do Hogwartu – powiedział łagodnym głosem i obserwował jej reakcję. Wstała i chwiejnym krokiem podeszła do blondyna, delikatnie klepiąc go po ramieniu.
– Dziękuję – szepnęła i chwilę później już jej nie było.

♦♥♦♥♦

–  Dzień dobry – mruknęła cicho i usiadła na blacie kuchennym w oczekiwaniu na odpowiedź. Może dzisiaj będzie ten szczęśliwy dzień, w którym odpowie na jej życzliwie, codzienne przywitanie.
– Zaraz ma przyjść Blaise i teleportujesz się z nim – oznajmił chłodno, a oczy zajęte miał śledzeniem tekstu gazety. 
– Nie wspominałeś, że teleportuje sie z kimś... 
– Zważywszy na to, że jeszcze wczoraj usiłowałaś ze sobą skończyć, to logiczne, że nie puszczę cię samą.
– Tak ale... – zaczęła, lecz przerwał jej zanim dokończyła zdanie – A poza tym, nie mam żadnej pewności, że teleportujesz się do Hogwartu, a przede wszystkim, że z niego wrócisz. 
– Chyba nie sądzisz żebym uciekła? – wstała i skrzyżowała ręce na piersi. 
– Po ostatnich wydarzeniach sądzę, że jesteś nieco niezrównoważona – odparł, dopijając swoją kawę.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, w kuchni zjawił się chłopak, ubrany za skromnie jak na śmieriożerce. Po tym jak cała trójka przywitała się, Blaise podał dziewczynie dłoń i teleportowali się do wrót Hogwartu. 

Na widok szkoły dziewczyna cała zadrżała. Była jednocześnie szczęśliwa jak i zdenerwowana. Ron i Ginny nie wiedzieli, że jest u Malfoy'a, więc będzie musiała ich okłamać, co przyprawiło ją o niemałe poczucie winy. Ujęła torebkę mocniej, by w trakcie truchtu ku przyjaciołom, przypadkiem jej nie spadła. Po wejściu do szkoły, Blaise poinformował ją, że przyjdzie po nią o dwudziestej, poczym zniknął w kolejnym korytarzu. Nie zastanawiając się długo, pobiegła w stronę wieży Gryffindoru w nadziei, że przez ostatnie tygodnie nie zmieniali hasła. Ku jej radości, Gruba Dama przepuściła ją. Rozglądając się po salonie, jakby nie widziała go co najmniej dwudziestu lat, doszła do wniosku, że pójdzie sprawdzić dormitorium chłopaków. Mimo, iż przyjeżdża ich odwiedzić, pewnie będą źli, że w sobotę budzi ich o ósmej, ale nie mieli wyboru. Lekko zapukała, a chwilę później w drzwiach pojawił się zaspany Ron, który by uniknąć światła, zakrył oczy dłońmi. Nie panując nad radością, rzuciła się na rudzielca i powitała go buziakiem w policzek. Gdy Harry obudził się przez wesołe piski, zazdrosny również przyszedł się przywitać. Po tym jak trójka zorientowała się, że przytulają się już dłuższą chwile, wybuchnęli śmiechem, a Hermiona usiadła na łóżku wybrańca. 
– No to co tam, chłopaki? – odparła z najprawdziwszym uśmiechem, który nie schodził z jej twarzy ani na moment. 
– Na Merlina, Miona! Jak my tęskniliśmy! – odpowiedział Weasley, nadal rozkojarzony tym, że właśnie do pokoju weszła jego przyjaciółka. 
– Ja tak samo! – zapewniła – O uszy mi się obiło, że będzie bal w Hogwarcie. Macie już dziewczyny? – podparła brodę o kolano i z radosnymi iskierkami w oczach, spoglądała to na rudzielca to na szatyna.
– Po doświadczeniach z czwartej klasy, oboje chcieliśmy iść z tobą – odpowiedział Harry z uśmiechem na twarzy. 
– Bardzo chciałabym iść z wami, ale niestety muszę wracać do Londynu... 
– Nie przejmuj się tym Miona. Jeśli ty nie pójdziesz, to my też – rzekł Ron i na potwierdzenie swoich słów, tupnął nogą. 
Kiedy Harry już miał coś powiedzieć, do pokoju wleciała szara sowa Weasley'ów.  Ron szybko rozdarł kopertę i złapał się za głowę. 
– Wybaczcie, ale muszę iść do Ginny... Mam jej coś do powiedzenia – mruknął nieco zdenerwowany i chwilę później już go nie było. 
– Gdybym nie miała do ciebie takiego sentymentu, zabiłabym cię za tą akcję humanitarną z Malfoy'em – podeszła do szatyna i przytuliła go. Przez ostanie dni nie czuła się tak bezpiecznie jak teraz. 
– Nie wiedziałem co robić a on był jedynym rozwiązaniem... – odpowiedział i objął ją mocniej ramieniem 
– W porządku Harry, nic mi się u niego nie dzieje. Myślałam ostatnio, że po szkole możemy zamieszkać razem w Londynie, a jak Ron skończy staż w Rumuni wprowadzi się do nas. 
– Czyli będę na ciebie skazany na zawsze? – spytał rozbawiony. 
– Na zawsze – zaśmiała się głośno.

Następne godziny mijały im wspaniale. Byli na błoniach, w Hogsmade i zdążyli odwiedzić Hagrida. Gdy wrócili zmęczeni do zamku, przed ich obliczem, niczym z ziemi, wyrósł Snape. 
– Och Panna Granger, cóż za niespodzianka – odparł ironicznie, a jego usta wykrzywiły się w wredny uśmiech – Mam do ciebie sprawę, więc pozwól na chwilę do mojego gabinetu. 
Była niezwykle zdenerwowana tym nagłym zaproszeniem. Nie miała pojęcia co Snape mógł od niej chcieć. Obawiała się, że to musi dotyczyć czegoś ważnego, skoro jej niepokój, sprawił mu tyle radości. Ron widząc jej reakcję i nagłe spięcie, przytrzymał mocniej jej dłoń, by chwilę potem ją puścić i pozwolić podążyć za znienawidzonym Profesorem. Gdy weszła do gabinetu, umieszczonego w najgłębiej położonych lochach, wskazał jej miejsce tuż za biurkiem.

– Nigdy nie widziałem w tobie żadnego potencjału, tym bardziej aktorskiego. – usiadł sztywno, patrząc się na nią protekcjonalnym spojrzeniem – Byłem na balu Czarnego Pana i jeśli myślisz, że ktoś niewtajemniczony uwierzy w twój związek z Draconem, to się mylisz. 
– To co mam jeszcze robić? – zapytała zirytowana – Staję na głowie, by wypaść najlepiej jak się da.
– Nędzne twoje starania, Granger. Zobacz jak inne dziewczyny na niego patrzą. Z jakim uwielbieniem i oddaniem. Powinnaś przy ludziach swoim zachowaniem podkreślać, że jesteś wdzięczna, że cię wybrał.
– Wdzięczną? Dobre sobie.
– Przedstawmy sprawę inaczej – powiedział lodowatym tonem – Jeśli Voldemort lub Lucjusz dowiedzą się o spisku, to wy, a w szczególności ja, zostaniemy zabici szybciej niż Weasley wytrzyma bez głupiego komentarza.
– Rozumiem powagę sytuacji. Postaram się następnym razem, bardziej uważać na to co robie. – odpowiedziała potulnie, by mieć tą nieprzyjemną pogadankę za sobą.
– Draco poinformował mnie, że prawie podcięłaś sobie tętnicę. Dziecinne. 
– Czemu Profesor mnie tak łatwo ocenia, nie wiedząc jak było? Miałam halucynację, kość łamała mi się kilka razy dziennie, by chwilę później się zagoić. Blask słońca pozbawiał mnie wzroku. Wiedziałam, że moi bliscy nie żyją.
– Czy podcięłaś sobie żyły z własnej inicjatywy czy ktoś cię do tego nakłonił?
– Słyszałam jakiś głos. Obiecał, że wszystko wróci do normy jeśli to zrobię. Nie miałam wyboru. Nie byłam sobą w tamtej chwili.
– Kiedy to się zaczęło? – dopytywał surowym tonem.
– Dwa dni po balu.

– Głupia! – niemal krzyknął. – Byłaś pod wpływem eliksiru wieloskłoniowego! Jak mogłaś dać się tak łatwo podejść i wypić wszystko co ci podłożyli?!
– Skąd mogłam wiedzieć? Nikt mnie nie ostrzegał, a nic nie wyczułam!
– Sama musisz myśleć o swoim bezpieczeństwie – zaszemrał spokojniejszy – Tu masz eliksiry, by twój układ krwionośny zaczął się normować. – wystawił przed nią cztery fiolki – Daj je Draconowi, a on będzie ci je dawkował.

– Dawkował?
– Skoro dałaś się oszukać tak dziecinnym sposobem i nie byłaś na tyle podatna, by powiedzieć komukolwiek o swoim stanie tylko od razu zamachnąć się na swoje życie, to nie sądzisz chyba, że dam ci tyle mililitrów eliksiru przeciwbólowego do wolnej konsumpcji, prawda?

Wzięła w dłonie eliksiry, by chwilę później, bez słowa pożegnania, wyjść z ciemnych lochów Nietoperza.

♦♥♦♥♦

Ostatnie minuty w zamku spędziła w towarzystwie chłopaków. O ustalonej z Blaisem godzinie, pożegnawszy wcześniej z trudem przyjaciół, zeszła pod Wielką Salę. Bez słowa porozumienia, złapali się za dłonie i teleportowali do Malfoy Manor.

Znów poczuła specyficzny dla okolicznych traw zapach i stanęła chwilę na chwiejnych nogach, by opanować zemdlenie. Blondyn ubrany jak zawsze w ciemne spodnie i białą koszulę z podwiniętymi rękawami, siedział w salonie przeglądając dokumenty. Gdy pojawili się w środku, dziewczyna poszła do siebie, a Blaise wymienił z chłopakiem jeszcze kilka słów. Od razu, kiedy weszła, rzuciła się na łóżko i przymrużyła oczy. Sięgając do kieszeni bluzy, poczuła jakąś rzecz, której nie spodziewała się mieć. Chłopcy włożyli jej do kieszeni ich wspólne zdjęcie. Bez chwili wahania postawiła je na szafce nocnej. Bezmyślnie wpatrywała się w nie, jakby szukała w nim odpowiedzi na wszystkie trapiące ją pytania. Gdy otrząsnęła się, ruszyła do salonu z książką w dłoni. Przez ostatnie dni, gdy wchodziła do tego samego pomieszczenia co on, od razu wychodził, więc dziś miała nadzieje, że będzie tak samo, ponieważ chciała poczytać przy kominku. Ku jej zaskoczeniu, chłopak ani drgnął. Zawzięcie siedział i nie spuszczał oka z czarodziejskiego czasopisma. Nie robiąc sobie z niego problemu, rozsiadła się wygodnie na fotelu i pochłonęła się w literaturze. Po jakiejś chwili, w pokoju rozległ się zamyślony męski głos 
– Jak nazywa się małe, okrągłe stworzenie, przypominające małe muszki?
– Nargle, a co?
– Do krzyżówki – odpowiedział krótko

Siedzieli w ciszy, ogrzewani płomieniami ognia. Każdy zajęty czymś innym, ale w gruncie rzeczy byli w tamtej chwili razem. Było jej tak miło, że stwierdziła, że codziennie mogłaby spędzać tak wieczory. To z pewnością lepsze rozwiązanie niż czekanie, aż wróci o bóg-wie-której w nocy. Spokój przerwał im alarm różdżki Malfoy'a.
– Chodź na górę – powiedział a jego ton był rozkazujący.
– Dlaczego? – spytała się zaniepokojonym tonem.
– Nie mamrocz tylko chodź. 
Gdy doszli do łazienki, wskazał jej róg wanny na którym usiadła. Nagle przez jej głowę doszły różne niepowołane myśli. A co jeśli chce jej zrobić krzywdę? Chłopak dostrzegając zdenerwowanie dziewczyny, jedynie pogardliwie prychnął pod nosem. Miał ochotę się z niej ponabijać.
– Ściągnij – nakazał.
– Co?! – krzyknęła. Błagała, żeby nie zrobił niczego wbrew jej woli.
– Bandaż? – zapytał ironicznie – Chyba, że wolisz coś innego...
Jedyne na co było ją stać, to zabicie go wzrokiem. Nie zastanawiając się nad ripostą, zdjęła bandaż. Chwilę później, poczuła na skórze chłód spowodowany dotykiem chłopaka. Znów skrępowana bliskością, zarumieniła się. Sprawnie założył jej nowy opatrunek i zauważając różowe policzki dziewczyny, znów się uśmiechnął, lecz inaczej. Ten uśmiech był piękny, bo prawdziwy. Zaślepiona tym widokiem, nie usłyszała, że do niej mówi. 
– Posłuchaj, wiem, że pewnie tego nie chcesz, ale pojutrze ma do nas przyjść Czarny Pan z Lucjuszem. 
Po jego słowach, puls wzrósł, a kończyny zaczęły nieubłaganie drżeć. Znów coś co widywała przez ostatnie dni zbyt często. Ciemność.  

Przeczytane? = Skomentowane! 

Nowy rozdział 10 października