ROZDZIAŁ 2

Nowy rozdział:) Dialogi zostały napisane tak jak powinny, wszystko sprawdzone przez bete. Dostałam komentarz, w którym było napisane, że nie, które postacie są nijakie dlatego starałam sie jak mogłam, żeby Hermiona ukazana była jako odważna, a nie przestraszona sytuacją dziewczyna. Nie wiem czy ten rozdział jest dobry czy nie, bo czytałam go nie w skończoność, więc trudno mi to ocenić. Nie, którzy mogą narzekać na szybkie zwroty akcji – rozumiem to. Ja jednak piszę takie opowiadania, które mi, by się spodobały, a zawsze, kiedy opis trawnika był na 30 linijek po prostu przewijałam. Chcę podziękować admince Tonks ze strony McGonagall zawsze spoko, która w ekspresowym tempie poprawiła cały tekst:) ANONIMY mogą komentować.Tak samo jak poprzednio proszę o obiektywne komentarze.

♦♥♦♥♦

Gdy weszli do środka, oczom Gryfonki ukazał się ogromny, bogato urządzony salon. Ściany w kolorach beżu, drewniana dębowa podłoga i zielony drogi dywan oddawał temu miejscu przytulny charakter. Na środku pokoju umieszczona była jasna, skórzana kanapa, a obok niej, pasujące dwa fotele. Na przeciwko zaś znajdował  się szklany stolik na którym leżał stos dokumentów i litrowa butelka whisky.  Po prawej stronie dziewczyna zauważyła palący się kominek do którego natychmiast podeszła. Nadstawiła dłonie, by poczuć jak iskierki ognia ogrzewają jej zimne palce. Stała tak jeszcze chwilę, aż poczuła na swoich nadgarstkach zimne dłonie arystokraty. Zanim zdążyła się wyszarpnąć, była już przyciśnięta do chłodnej, kamiennej ściany. Wiedziała, że wpatruje się w jej oczy, szukając w nich strachu. Kiedy wbił różdżkę w jej krtań, wreszcie na niego spojrzała. Jego oczy wyrażały tylko jedno. Nienawiść. Szarpała się, tupała nogami, ale on tylko wzmocnił jeszcze bardziej uścisk,  kalecząc jej delikatną skórę. Nie miała pojęcia o co mu chodzi. Jeszcze wczoraj był w dobrym humorze, żartował, spotykał się z kolegami... A teraz? Wzrokiem błagała go o wyjaśnienie tej sytuacji, a on jakby wyczytując to z jej oczu, zaczął swój monolog. 

  ­­­­­­­­­­­­­­­– To teraz sobie pogadamy szlamo...  Przez całe dni twojego pobytu tutaj, nie wchodzisz mi w drogę, nie rozmawiasz ze mną, kiedy przychodzi do mnie rodzina czy znajomi udajesz głupią, zakochaną szlamcię... Rozumiesz?  – syknął ozięble.

Hermiona nie była zaskoczona sytuacją. Wiedziała, że wyjazd tu nie będzie najprzyjemniejszy, ale fakt, że może rozwiązać wszystkie problemy, przyćmił obawy. Milczała. Gdy poczuła, że różdżka Malfoy'a mocniej wbija się w jej krtań, odruchowo kiwnęła głową na znak zgody. Puścił ją, ale nadal celował w nią różdżką. 

– Podpisz to – powiedział głosem, który nie wyrażał żadnych emocji. Rzucił na stolik pióro oraz średniej wielkości pergamin, na którym były napisane drobnym drukiem jakieś podpunkty. 

 – Nie. 

– Podpisuj – nakazał. Dziewczyna widząc jak bardzo jest wkurzony, nie chciała ryzykować. Szybko złożyła parafkę na podany jej dokument, po czym niepewnie zrobiła kilka kroków w tył. Podszedł po podpisany już pergamin , który chwilę później miał już schowany w kieszeni swych granatowych spodni. 

– Co to do diabła było Malfoy? – syknęła ze złości, kiedy schował różdżkę.

Chłopak oparł się beztrosko o framugę drzwi i zaszczycił dziewczynę typowym, ślizgońskim uśmiechem. 

– Właśnie podpisałaś dokument w którym jest wyraźnie napisane, że 

oddajesz mi swoją różdżkę na cały pobyt, nie używasz magii, nie piszesz z nikim, robisz to co ci będę kazał w danej chwili. 

– Postradałeś zmysły? Nie tak się umawialiśmy! – zaczęła szarpać swoje loki i tupać nogami. –  Przecież jestem dorosła nie możesz mi rozkazywać –  dodała patrząc w jego oczy.

– Właściwie to mogę. W umowie było również napisane, że nie utrzymujesz z nikim przez ten czas żadnych bliższych relacji bez mojej zgody, nie wolno ci na mnie podnosić ręki ani obrażać. Jeśli nie zastosujesz się do obecnych zasad mam całkowite prawo rzucenia na ciebie zaklęć niewybaczalnych. 

Dziewczyna była przerażona. Czy on powiedział „niewybaczalnych”? 

Zapadła chwila ciszy, którą przerwał. 

– Jeśli chcesz, żebym wyciągnął twoich mugolskich rodziców z długów, radzę ci się podporządkować. Do twoich obowiązków należy uczestniczenie ze mną na różnych przyjęciach, obiadach i spotkaniach rodzinnych.

Pomimo, że była przerażona sytuacją, nie chciała tego pokazywać. Uniosła wysoko głowę i pewnie szła w jego kierunku, gubiąc odległość która ich dzieliła. 

Podeszła do niego tak blisko, że stykali się ciałami. Zadarła głowę do góry i wpatrywała sie w jego szare tęczówki. 

– Nawet jeśli miałabym za 30 sekund dostać Avadą to muszę ci powiedzieć Malfoy, że jesteś popieprzonym psychopatą – Tym razem to ona uśmiechnęła się cynicznie, czekając na odpowiedź wroga. 

Chłopak był zaskoczony postawą dziewczyny. Spodziewał się płaczu, błagania o litość... W końcu miała do tego prawo. Zabrał jej podstępem różdżkę, wolność, zagroził zaklęciami niewybaczalnymi, a ona podchodzi do niego i mimo ostrzeżenia, obraża go.  Spodobała mu się taka strona Gryfonki, ale tak długo jak milczał, ona triumfowała a tego by nie zniósł.

– Widzę Granger, że obudziła się w tobie ta naiwna gryfońska odwaga – zaśmiał się wrednie, patrząc w jej kasztanowe oczy.

– Naiwna? – wycedziła przez zęby zirytowana.

– Wszyscy Gryfoni tacy są... Na pokaz odważni a jak dochodzi co do czego to tchórzą – odpowiedział jej dobitnie, wiedząc, że tą odpowiedzią sprowokował bezbronną dziewczynę. 

Bez chwili wahania szarpnęła go za krawat, tak, żeby schylił się i popatrzył jej w oczy. Przystawiła usta do jego ucha, by wyraźnie usłyszał to co ma do powiedzenia. 

– Jeszcze raz obraź Gryffindor lub jego uczniów a przysięgam, że nie będziesz miał po co sprowadzać dziewczyn na noc – syknęła odchodząc i usiadła na sofie.

Ślizgon poprawił swój zielony krawat i nalał sobie do szklanki sporą ilość whisky. Gdy zapadła cisza, do pokoju weszła kobieta w średnim wieku.

– To jest Rose. – powiedział już poważnie Malfoy, wskazując na nią palcem – Jest mugolem.  Pracuje tu jako służąca. Jak będziesz chciała jeść, wyjść lub porozmawiać idź do niej. Ja teraz idę do siebie, a ona zaprowadzi cię do twojego pokoju. 

♦♥♦♥♦

Rose wyglądała na panią koło czterdziestki. Była niską, szczupłą brunetką z krótkimi włosami do ramion. Miała na sobie czarną koszulkę i dżinsy a wokół bioder obwiązany zielony fartuszek. Sprawiała wrażenie bardzo sympatycznej osoby. Gryfonka doskonale wiedziała, że to właśnie Rose będzie jej jedyną towarzyszką, więc nie chciała zrobić na niej złego wrażenia.

Pokój do którego zaprowadziła ją służąca był duży i ładny. Fioletowe ściany ładnie komponowały się z jasną podłogą a obrazy wrzosów na ścianach, dodawały pomieszczeniu ciepła. Centralnie na środku pokoju, na przeciwko drzwi, stało duże, dwuosobowe łóżko z baldachimem a materac przykryty był miłą w dotyku satynową pościelą. Po lewej stronie stała biała, obszerna szafa z lustrem, która w środku miała najpotrzebniejsze rzeczy. W sypialni umieszczone było jeszcze biurko na którym leżały przyszykowane specjalnie dla Gryfonki książki. 

Po dokładnym obejrzeniu pokoju, usiadła na łóżku a obok niej nowo poznana Rose. 

– Wiem że Pan Malfoy może sprawiać wrażenie... W sumie to sprawia wrażenie bardzo wrednego i aroganckiego chłopaka, ale taki nie jest. Znam go od dzieciństwa i jest bardzo zraniony, przez co nie dopuszcza do siebie żadnych kobiet. Dlatego kiedy dowiedziałam się, że przyjeżdża tu z tobą, bardzo się ucieszyłam – uśmiechnęła się w jej stronę a Hermiona odwzajemniła przyjazny uśmiech i obejrzała jeszcze raz całe pomieszczenie. – Nie będę ci przeszkadzać, pewnie jesteś zmęczona – dodała po czym wyszła z pokoju zostawiając dziewczynę samą. 

Miała mętlik w głowie. Z jednej strony ta wymiana miała kilka plusów. Nie musiała wracać do Londynu i pracować za marne grosze; ma do dyspozycji cały zamek, bibliotekę, ogród i nie będzie musiała na niego patrzeć. Gorzej było z brakiem różdżki, choć miał częściową rację. Skąd mógł wiedzieć, że gdy zaśnie, nie zemści się za te wszystkie lata?

♦♥♦♥♦

Było wcześnie, więc postanowiła przejść się po zamku. Ściany korytarza pokryte były seledynową tapetą a podłoga ciemnymi panelami. Gdy szło się przed siebie, co jakiś czas, po prawej stronie można było zauważyć dębowe drzwi. Hermiona nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości, nacisnęła na pierwszą lepszą, srebrną klamkę.

– A niech to szlag – szepnęła do siebie, kiedy zauważyła, że pokój należy do Malfoy'a. 

Właściciel owego pomieszczenia leżał beztrosko na łóżku, machając bezmyślnie nad sobą różdżką dziewczyny. 

Wiedział, że zakłopotana stoi w drzwiach i nie wie co zrobić, więc chcąc jej ułatwić ten niezręczny moment, spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem. 

– Widzę, że bardzo ci sie śpieszy dostać cruciatusem – powiedział ironicznie w jej kierunku, bawiąc się nowo nabytą zabawką.

Nie przejmując się cynicznym uśmiechem chłopaka, weszła w głąb pokoju zamykając za sobą dębowe drzwi. Jego pokój był olbrzymi. Cała kolorystyka opierała się na beżu i czekoladowym ,brązowym kolorze. Przestrzeń wypełniało jedynie duże, drewniane łóżko i biurko. Gdy już obejrzała całe pomieszczenie, usiadła na skraju łóżka, na którym leżał Ślizgon.

– Malfoy wytłumaczysz mi, po co to wszystko? 

– Jesteś moim wrogiem a ja mam okazję cię wykorzystywać – powiedział nie okazując żadnych emocji.

– Ale nie wykorzystasz – popatrzyła mu w oczy a jej kąciki ust lekko uniosły się ku górze. 

– Powinnaś już dostać jakimś zaklęciem zanim tu weszłaś –  prychnął pod nosem poirytowany taką śmiałością dziewczyny.

– Nie boję się ciebie Malfoy – szepnęła z nadmiarem spokoju w głosie, obserwując jego obłędne szaro-niebieskie oczy.

Nie chciał jej odpowiadać, tylko pokazać, że jest w dużym błędzie.

Szarpnął ją za ramię tak, że leżała pod nim przyciśnięta jego ciężarem ciała. Sięgnął do kieszeni po swoją różdżkę i odgarniał nią bujne kosmyki loków z bladej twarzy dziewczyny. Powoli schodził magicznym kawałkiem drewna coraz niżej. Z czoła na nos, zahaczył o jej usta a następnie jak przedtem, różdżka wylądowała przyciśnięta do jej krtani lekko ją przyduszając. 

Nachylił się nad nią gwałtownie a głowę nadstawił nad jej ucho.

– Jeszcze raz powiedz taką głupotę to naprawdę cię ukażę – syknął wściekły do jej prawego ucha.

Dziewczyna wykorzystując moment nieuwagi chłopaka, który chciał ją bez sukcesów przestraszyć, szybko sięgnęła ręką w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu leżał. Złapała szybko swoją różdżkę i tak jak on, przystawiła ją do jego krtani. 

– A teraz się mnie boisz? – szepnęła cicho, onieśmielona taką bliskością z wrogiem. 

– Oddaj to – rozkazał chłodno.

Chciał wyrwać różdżkę z jej ręki, ale ona zrobiła unik i szybko podbiegła na koniec sypialni, myśląc, że w ten sposób jej nie złapie. Była w błędzie. Szedł w jej stronę powoli, lecz stanowczo. Kiedy był już obok niej, zaparł się jedną ręką o ścianę, pochylając się znacznie nad mniejszą dziewczyną. Patrzył w jej oczy i mimo odwagi, zobaczył w nich strach. Zauważył świecący czubek różdżki, który chciał jej wyszarpnąć z rąk. Wiedząc co zamierza zrobić Malfoy, szybko wyślizgnęła się z jego objęć i pobiegła w stronę drzwi. Wiedziała, że chłopak i tak jej zabierze w końcu ten magiczny patyk, więc stanęła nieruchomo obok wyjścia. Jeśli ma się poddać to tylko z godnością. Kiedy podszedł do niej ponownie, wypatrując drewniany przedmiot, popchnęła go na ścianę a kolano wbiła pomiędzy nogi. Wpatrywała się w jego oczy, szukając w nich  jakichkolwiek uczuć. Jego obojętny wzrok utkwił na jej różowych, pełnych ustach co niesamowicie ją krępowało. Nie chcąc przedłużać tej napiętej chwili, wyciągnęła w jego stronę różdżkę i wyszła z sypialni. 

♦♥♦♥♦

Blondyn jeszcze chwile analizował sytuację. Chciał ją zniechęcić do siebie, przestraszyć a ona, niczym lwica, nie dała się. Nie mógł pokazywać przed nią emocji. Przed prawie nikim ich nie ukazywał. Ale to jak wyzywająco na niego patrzyła; gdy wsadziła różdżkę w jego krtań lub wbiła kolano między nogi, wywoływało u niego dreszcze. Podobało mu się, że nie jest takim aniołem jak w Hogwarcie. Łamie reguły. Lecz jedna rzecz nadal go w niej odrzucała. Nie ważne co by zrobiła i tak była nic nie wartą szlamą. Nalał sobie na uspokojenie wshisky i zaczął czytać proroka. Tak jakby nic się przed chwilą nie stało. 

Ona natomiast wyszła do ogrodu. Była dumna z siebie, że pokazała wreszcie tej wrednej gnidzie, że z nią się nie zadziera. Chcąc zapomnieć o dreszczach jakie miała jeszcze kilka chwil temu, wzięła do ręki podręcznik od zielarstwa i wczytała się w jego treść. Mijały godziny a jej nigdzie się nie śpieszyło. Tylko ona, park, śpiewające ptaki i książka. Z zamyśleń na temat przeczytanego tekstu, wyrwał ją spokojny głos Rose.

– Bardzo szkoda mi ci przerywać, lecz panicz Malfoy poprosił, żebyś przyszła.

W jej głowie zaczęły się kłębić najróżniejsze myśli. Czy chciał się zemścić, porozmawiać a może rzucić crutiatusa? To trzecie wydawało się najbardziej prawdopodobne. Pani Rose widząc pytające spojrzenie dziewczyny, dodała:

– Macie gościa. 

Wszystko było jasne. Teraz zacznie się teatrzyk w którym będzie odgrywać główną rolę.  Pieszczotliwe zwroty, wymyślone romantyczne historyjki, całusy... Sama myśl o tym wszystkim przyprawiała ją o wymioty. Kiedy stanęła przed drzwiami, trochę się wahała czy wejść. Rose by dodać jej otuchy, uśmiechnęła się do niej i lekko poklepała po ramieniu. Gdy otworzyła drzwi, nie mogła uwierzyć własnym oczom.

– Czy to się dzieje na prawdę? – pomyślała, ucieszona tym kogo zobaczyła, siedzącego na kanapie i szybko uściskała wspólnego gościa.

♦♥♦♥♦

Pewnie niektórych dziwi fakt, że Pani Rise (bo tak ma na nazwisko Rose) obraziła Malfoy przy Hermionie będąc służącą. 

Ślizgon tylko tak ją nazwał, by nie pokazywać prawdziwych relacji jakie ich łączą. 

Pani Rose była dla Draco kimś na rodzaj m a m y (nie matki jaką była Narcyza). 

To ona go wychowywała, gdy był mały, tylko z nią szczerze mógł porozmawiać. Była dla niego jedną z niewielu osób, które darzył zaufaniem i godnością. Od małego wbijała mu do głowy, że nie powinno się czarodziei sortować na gorszych i lepszych, pomimo iż z tym światem nic ją nie łączyło. Niestety, wszelkie próby uświadomienia mu co jest dobre, a co złe legły w gruzach, kiedy zaczął się, nim zajmować w małej mierze ojciec. Mimo to w Draco'nie została wrażliwość i szczypta dobra. 

Podsumowując to, co chciałam przekazać: Draco i Panią Rise łączyły bardzo dobre relację. Chłopak traktował ją jak mamę, z którą zawsze może porozmawiać itp. 

Rose jako jedyna bardzo dobrze znała chłopaka i wiedziała o jego sekretach. 

 To dlaczego jako mugolak trafiła na ich dwór będzie wyjaśniane w kolejnych rozdziałach. 

♦♥♦♥♦

Kogo myślicie, że zobaczyła Hermiona? ;)
Dla każdego kto zgadnie dedykacja w przyszłym rozdziale :)

Przeczytane? = skomentowane!