ROZDZIAŁ 1

BARDZO proszę o komentarze, to mi daję wiele motywacji. Anonimy również mogą komentować! :)) BŁĘDY ZOSTAŁY POPRAWIONE. 
Pierwszy rozdział. Pisałam bez przerwy 4,5 h. Mam nadzieję, tylko że nie jest tak słaby, jak poprzedni. Proszę o szczere komentarze, bo nie wiem, co myśleć i czy jest sens brnąc w tą fabułę. Starałam się o bardzo tajemniczy koniec i mam nadzieję, że mi wyszedł.
Każdy pierwszy post jest słaby i nudny, ale będzie coraz lepsza fabuła jak i styl pisania.
Jeśli, by się podobało proszę o jakikolwiek komentarz. Zawsze jest milej nawet, jeśli opinia jest negatywna :)

+ są przecinki!

♦♥♦♥♦

– Ale wtedy byliśmy mali! – odparł Harry rozkładając się na fotelu.

– Masz rację, popatrz tu  – Hermiona wskazała na kolejne ruchome zdjęcie.

– Co jak co, ale będzie mi cię brakować, kiedy wyjedziesz – odezwał się zamyślony Ron, poprawiając się na kanapie.

– Herm... Moglibyśmy zobaczyć ten list? 

– Trzymaj –  podała zielonookiemu świstek papieru.

Była to zwykła biała kartka zgięta w pół, która w środku miała niezbyt miłą dla Gryfonki wiadomość. Harry wziął duży wdech, po czym zaczął czytać na głos:

Droga Hermiono! Niestety tym razem nie mamy dobrych wieści. Tata stracił pracę, ponieważ przychodnie zamknięto. Jak wiesz, mieliśmy kredyt na dom, który udawało nam się spokojnie spłacać, lecz teraz mamy z tym niemały problem. Nie spłaciliśmy 3 ostatnich, rat, więc zaczęli nam grozić utratą domu. Chcemy Cię bardzo przeprosić, że nie napisaliśmy o tym wcześniej, ale nie chcieliśmy cię martwić. Niestety, ale w tym roku musisz wrócić do domu i nam pomóc.

Bardzo Cię kochamy i mamy nadzieję, że w przyszły czwartek widzimy się w domu.

Twoi Rodzice.

– Więc naprawdę wyjeżdżasz... –  posmutniał nagle Harry.

Hermiona jedynie kiwnęła głową, po czym podała chłopakom album ze zdjęciami, które wcześniej oglądali. Wszyscy oprócz Ślizgonów byli tym faktem zaskoczeni, że tak mądra osoba opuszcza Hogwart. Tym właśnie sposobem Hermiona stała się tematem numer jeden tutejszych plotek. Gdy wybiła godzina dziewiętnasta,  przyjaciele po raz ostatni, we trójkę szli na kolację. Idąc korytarzami wspominali wszystkie swoje przygody aż stanęli przed drzwiami prowadzącymi do Wielkiej Sali. Gdy weszli, prawie wszystkie pary oczu spoczęły na Gryfonce. Mimo iż większość uczniów nawet z nią nie rozmawiała, to każdy ją polubił. Była miła, zaradna, mądra i jak na ucznia Gryffindoru przystało - odważną. Usiadła obok Ginny i Harry'ego. Rudowłosa uniemożliwiła Hermionie jedzenie, mocno ją przytulając i błagając, by nie odchodziła. Scena tak bardzo rozbawiła chłopaków, że zachłysnęli się wodą, a biedny Neville musiał ich ratować nie pierwszy już raz. Hermiona wyjeżdżała z samego rana, więc, to była jedyna okazja ,by pożegnać się z wszystkimi przyjaciółmi. Wszystkich Gryfonów porządnie uściskała, a Ginny tłumaczyła, że nadal mogą do sobie pisać i niedługo znów będą razem. Gdy sama wyszła na ciemny korytarz , poczuła uścisk na swoim nadgarstku. Znajdując się w ciemnym koncie zauważyła platynowe włosy, zielony krawat i zimne szare spojrzenie, które zawsze budziło w niej strach. Doskonale rozpoznała chłopaka, który stał jedynie kilka centymetrów od niej. 

– Malfoy! – krzyknęła oburzona, nie wiedząc do czego zmierza ta abstrakcyjna sytuacja. 

– Mam dla ciebie korzystną propozycję – mówił cichym, lecz spokojnym głosem.

– Kontynuuj – pogoniła go brązowowłosa, zaskoczona swoim zaciekawieniem w głosie. 

Chłopak zdziwił się, że dziewczyna wykazała zainteresowanie, lecz jego wyraz twarzy nie zmienił się ani trochę. 

– Jeśli zrobisz to, o co cię proszę, spłacę długi twoich mugolskich rodziców.

– Skąd wiesz, że moi rodzice mają długi? 

– Nie żartuj sobie Granger. Ślizgonów bardziej niż fakt, że wyjeżdżasz ciekawił powód, a jak się chce, to wszystkiego można się dowiedzieć. – odpowiedział z ironicznym uśmiechem.

– Co chcesz w zamian?

– Na dwa miesiące jechałabyś ze mną do Malfoy Manor , gdzie udawała będziesz moją dziewczynę.

Hermiona nie mogła uwierzyć w słowa Ślizgona. Czy on jest aż tak naiwny? Zaczęła się z niego jawnie śmiać, co wyraźnie go wkurzyło. 

– A twoje fanki? One by ci jeszcze zapłaciły gdybyś je zabrał.

– Już jedną taką przedstawiłem rodzicom i nieźle mnie skompromitował. Niestety, ale większość tych lasek jest głupia jak but – burknął pod nosem Malfoy.

– Jak wyjaśnię dwumiesięczną nieobecność? 

– I tak miałaś wyjeżdżać, więc nikt się o niczym nie dowie. 

– A ty? Jak wyjaśnisz, że ciebie nie będzie? Powiesz w ogóle komuś o tym, że do ciebie jadę? Po co miałabym udawać twoją dziewczynę? 

– Nie interesuj się tym co ja zrobię. Zaoferowałem ci łatwy układ. Szybciej i prościej nie zdobędziesz pieniędzy w tym mugolskim świecie. Jeśli nie jesteś zainteresowana to mam inną dziewczynę pod uwagą. – powiedział poważnym głosem.

– Jak nazywa?

– Nie wiem po co ci o wiedzieć, ale Helena Humpretoon. 

Nagle coś ścisnęło Gryfonkę w sercu. Wiedziała jak wygląda tamta dziewczyna. 

Była wysoką wysportowaną blondynką, ponadto - Ślizgonką. Miała świadomość, że nawet jeśli się zgodzi, wybierze Helene, więc decyzję podjęła w jednej chwili. 

– Nie. Nie zgadzam się Malfoy. 

 

Dziewczyna nie chciała patrzeć w jego cholernie ładne oczy, więc szybko udała się do swojego dormitorium.  Leżała rozmyślając. Ślizgon miał rację. Szybciej i prościej nie zarobi pieniędzy. Jedyną rzeczą, która ją w tej wymianie niepokoiła to fakt, że jej wróg będzie miał nad nią kontrolę przez całe 2 miesiące. Ale to i tak o wiele lepsze niż pracowanie całe dnie jako kelnerka za marne funty. 
Postanowiła zaryzykować. Ciągle przyjaciele wmawiali jej, że powinna żyć a nie tylko siedzieć z nosem w książkach. Chciała już do niego iść, lecz zapomniała, że przecież nie wie, gdzie jest. Jako prefekt naczelny nawet po 22 mógł być wszędzie. Weszła do pokoju wspólnego, gdzie siedział Harry rozmawiający z Ronem. Poprosiła zielonookiego przyjaciela o mapę Huncwotów. Na szczęście nie zadawał jej idiotycznych pytań (A, po co Ci? Kogo chcesz znaleźć? Wiesz, że jest już późno?) tak jak ciekawski Ron, który zawsze musiał mieć wszystko pod kontrolą. Nie mając zamiaru odpowiadać, znów udała się do swojego dormitorium i usiadła na łóżku. 
– Malfoy...Malfoy... Gdzie ty tu u diabła jesteś? – szeptała do siebie Hermiona, śledząc palcem po małej mapie. – Tu! – Krzyknęła uradowana, kiedy zobaczyła na mapie czarną kropkę z podpisem jej największego wroga. 
Zdziwiło ją odkrycie, że był nad jeziorem o tej porze. Pech chciał, że wśród niego był Zabini i Hytch.

♦♥♦♥♦

Wiedziała, że ma niezłą konkurentkę, dlatego gdyby przyszła do niego tak jak teraz, czyli w dresach i bluzie, pewnie by ją wyśmiał. Chciała wyglądać po prostu ładnie, by wiedział, że nie jest gorsza od Heleny a pod dresem trudno było to ocenić. 

Kiedyś z Ginny kupiła zieloną sukienkę bez ramiączek, która sięgała do połowy ud a na dekolcie miała kilka srebrnych cekinów. Przypomniało jej się, jak mówiła Rudej, że na pewno nigdy jej publicznie nie założy a ona odpowiedziała, że jeszcze będzie taka okazja.

 – Przeklęta Ginny. – zaśmiała się pod nosem. 

Nie miała dużo czasu, bo wiedziała, że nie będzie tam siedział wiecznie. Rozpuściła włosy a na nogi włożyła czarne buty na minimalnym obcasie. Nie obawiała się wyjścia z Hogwartu o tak późnej porze, bo tak jak Malfoy, również była prefektem naczelnym. Gdy już szła w kierunku jeziora, gdzie dzięki promieniowi różdżki widziała siedzących chłopaków, serce zaczęło bić jej coraz mocniej a ręce drżały ze stresu. Gdy już była obok nich, delikatnie stuknęła nogą o ziemie dając znak, że również tu jest. W efekcie trzy głowy Ślizgonów odwróciły się w jej stronę.  Zabini i Hytch już mieli skomentować stojącą obok nich Gryfonkę, gdy Malfoy rozkazał im się wynosić. Sam zainteresowany, gdy zostali już sami nad jeziorem, podszedł do niej i uśmiechnął się ironicznie. 

– No i kogo my tu mamy... – powiedział tajemniczo chodząc wokół jej osi. 

– Przyszłam tu, bo zmieniłam decyzję. – odpowiedziała pewnie, lecz cicho na pytające spojrzenie Ślizgona.

– Dlatego się tak ubrałaś? – zakpił z niej uśmiechając się ironicznie.

– A nie podoba ci się? – spytała urażona.

Nie na próżno ubrała się w niewygodną sukienkę, która ponadto większość część ciała eksponowała niż zakrywała, żeby jakiś arystokrata ją teraz wyśmiewał. 

– Podoba. Najbardziej kolory sukienki – rzekł a z jego twarzy nie znikał uśmiech. 

Hermiona nie mogła pojąć o jakie kolory mu chodzi, ale w końcu zauważyła, że sukienka była w barwach Slytherinu. Świadoma i zawstydzona tym faktem ,widocznie się zarumieniła. 

– Twoja propozycja nadal aktualna? – spytała przerywając niezręczną ciszę. 

– Jeśli tak będziesz się prezentowała na co dzień, to możemy jechać za pięć minut.

– Czemu za pięć? – zapytała zaskoczona, ale domyśliła się, że myśli arystokraty nie były czyste i bynajmniej nie chodziło mu o przyniesienie bagaży.

Zignorował jej pytanie, odpowiadając tylko wymownym spojrzeniem. 

– Jutro o szóstej bądź przed Wielką Salą i tam się teleportujemy.

Hermiona od razu po skończeniu rozmowy udała się do wieży Gryffindoru i opuszczona z resztek sił poszła spać w odróżnieniu do Ślizgona, który sam siedział rozmyślając o najbliższych 2 miesiącach ze szlamą. 

♦♥♦♥♦

Punktualnie o szóstej, przyszła na umówione miejsce. Czekał na nią, podparty ciałem o ścianę wyglądając przy tym bardzo pociągającą, lecz Hermiona miała to gdzieś, bo nie jechała tam się zakochać tylko wyciągnąć z problemów swoich rodziców. 

– Malfoy, właściwie to czemu mamy teleportować się tak wcześnie? 

– By nie dać się razem zobaczyć – odpowiedział, nie szczycąc jej nawet spojrzeniem. – Podaj rękę – rozkazał po chwili i teleportowali się na dwór Malfoy'ów.

Mimo różnych plotek, było tu naprawdę dużo zieleni. Zamek otaczał piękny park co zapewne było zasługą jego matki - Narcyzy. Gdy szli dróżką prowadzącą do dużych drzwi frontowych, nie mogła napatrzyć się na kolorowe kwiaty oraz kwitnące pąki drzew. Było też wiele krzewów owocowych i pięknie śpiewających ptaków. Gdyby ktoś pokazał  zdjęcie tej posiadłości - nigdy, by nie uwierzyła, że należy ona do rodu śmierciożerców. Malfoy otworzył zaklęciem drzwi i jej oczom ukazał się piękny, duży salon. Rozglądała się tak jeszcze dłuższą chwilę aż podeszła do kominka. 
Poczuła jak zimna dłoń arystokraty przyciska jej nadgarstki do zimnej kamiennej ściany. Nie mogąc się ruszyć, przyciśnięta do ściany spojrzała w jego oczy. Były zimne i bez uczuć. Poczuła jak różdżkę przyciska do jej krtani. 

– To teraz sobie pogadamy szlamo...

♦♥♦♥♦

Przeczytane? = skomentowane

kolejny rozdział w piątek 09.08.2014r.

AKTUALIZACJA: 07.08.2016r.