ROZDZIAŁ 4

Nowy rozdział. Bardzo Was przepraszam za to, że, pomimo iż pięknie komentowaliście ja nie udostępniłam rozdziału. Miałam bardzo dużo pomysłów na ten rozdział, ale postanowiłam się wstrzymać aby nie od razu wszystkie fajerwerki wybuchły :) W podziękowaniu za Waszą cierpliwość napisałam o 2 strony więcej ( 1000 słów j) niż zamierzałam. Ten rozdział może być trochę nudny, ale mogę Wam zdradzić 2 rzeczy;
* Od 10 rozdziału planuję już zmienić relację H & D na głębszą. (co nie oznacza, że pozostałe 5 rozdziałów będzie nudne!)
* Planowałam, żeby pod koniec tego rozdziału był pocałunek Hermiony z Draco, ale bałam się, że jeśli nastąpi w czwartym rozdziale to wszystko będzie spalone.
& Jeśli ktoś z was czytał mój pierwszy post "o bohaterach" proszę się tym nie sugerować czytając kolejne rozdziały. To w ogóle nie dotyczy obecnej fabuły, ale mimo wszystko nie chcę usuwać tego postu.
Jeszcze raz wybaczcie mi i zapraszam do czytania:))
+ PROSZĘ O KOMENTARZE!:) ANONIMY MOGĄ KOMENTOWAĆ BEZ ZBĘDNYCH WERYFIKACJI.

♦♥♦♥♦

Pomimo iż wszystko było pod kontrolą Rose, nie mógł zasnąć. Wciąż przed oczami miał widok naiwnych szlam, które Theodor tak bardzo lubił zaciągać do łóżka na jedną noc. Nie chciał, żeby spotkało ją to samo. "Wykorzysta ją i zostawi" – takie myśli przerwał mu cichy stukot butów o dębową podłogę. Wiedział, że to ona. Gdy spojrzał na zegarek, było pięć minut przed ustaloną godziną. Był już spokojny, chciał położyć się spać, kiedy przyszła mu do głowy przygnębiająca myśl. A co jeśli tak cicho się skrada, żeby nikt nie zobaczył co się z nią dzieje? Przewracał się z boku na bok, poduszkę przyciskał do głowy tak, jakby to miało wypędzić złośliwe myśli z jego głowy. Nie pójdzie przecież ją skontrolować. Pewnie się teraz przebiera lub poszła spać. Miał też świadomość, że nie zaśnie, póki nie zobaczy, że wszystko jest w porządku. Kiedy w jego głowie znów pojawiły się obrazy niewinnych, gwałconych mugolek, jak porażony wstał i wyszedł z pokoju. Szedł na palcach, nie wydając żadnych dźwięków. W razie czego nie chciał obudzić śpiącej dziewczyny. Gdy doszedł do jej drzwi, chwycił szybkim ruchem za klamkę i ku wielkiemu zaskoczeniu, drzwi nie zaskrzypiały. Zamarł. Jego serce zaczęło szybciej bić, wzrosło ciśnienie, ręce nie ubłaganie sie pociły a nogi odmawiały posłuszeństwa. Miał rację. On ją chciał wykorzystać. Stał nieruchomo w ciemnościach i widział jak promienie księżyca osłaniają zachłannie całującą się dwójkę. Bez zastanowienia, stanowczym i głośnym krokiem podszedł i uderzył go pięścią w twarz. Szatynowi na całej twarzy leciała krew, którą dziewczyna usilnie chciała zatamować. Gdy zobaczył, że lituje się nad gwałcicielem, nie miał ochoty nadal tolerować tej wymownej ciszy. 
– Ty teraz opuścisz mój dom a ty pójdziesz spać – powiedział stanowczo a jego głos jeszcze nigdy nie był bardziej oziębły. Na jego twarzy było tyle pogardy, że dziewczyna się wzdrygnęła.
– Ja jeszcze nie chcę się kłaść... –  powiedziała szeptem w stronę arystokraty.
– To nie prośba tylko rozkaz, chyba, że chcesz dostać Crutiatusem jeszcze tej nocy – powiedział jeszcze surowiej i wyprowadził nieproszonego gościa z pokoju a następnie z zamku.

♦♥♦♥♦

Tej nocy prawie nie spała. Nie mogła sobie wyobrazić w jakich jest tarapatach. Tym razem naprawdę przegięła i miała tego pełną świadomość. Powinna być mu wdzięczna, że dał jej taką dobrą możliwość a nie systematycznie łamać kolejne podpunkty kontraktu. Wiedziała, że dzisiejszego dnia zostanie słusznie ukarana. I jeśli naprawdę do tego dojdzie, nie będzie trzymać do niego urazy. 
Z godzinnych zamyśleń wyrwała ją wchodząca do pokoju Rose, informując, że ma się umyć i ubrać a następnie zjeść wraz z Draconem śniadanie. Nie chcąc przedłużać, szybko poszła do łazienki, gdzie w ciągu pięciu minut, gotowa była iść na konfrontację z Malfoyem.

Siedział przy długim, drewnianym stole w środku jadalni, oparty nonszalancko o krzesło na którym siedział. Nie spuszczając oczu z kubka kawy, którą co jakiś czas sporadycznie popijał, nakładał sobie na talerz różne specjały przygotowane przez Rose. Usiadła niepewnie na przeciwko blondyna nalewając sobie trochę herbaty do porcelanowej filiżanki. Unikała jego szarego, zimnego spojrzenia jak ognia. Zapatrzona w pieczywo położone przed nią, rozmyślała na różne tematy, byle nie zwracać na siebie uwagi. W końcu to czego się obawiała a jednocześnie spodziewała, wydarzyło się. 
– Czy próbował cie zgwałcić? – zaczął bardzo poważnym tonem. 
– Nie... Nic z tych rzeczy – odpowiedziała nieśmiało, zaskoczona faktem, iż pomyślał, że do tego wszystkiego doszło bez jej w zgody. 
– To jak mi wytłumaczysz, że wczoraj, pomimo mojego zakazu na jakiekolwiek zbliżenia, zobaczyłem jak Nott cię obłupuje i całuje...?
– To nie jego wina, ja tego chciałam – szepnęła, patrząc mu w oczy. 
Chłopak nie mógł uwierzyć, że tak inteligentna dziewczyna dała się omamić. Czyżby dodał jej jakiś eliksir do piwa? Może urok? 
– Granger... – powiedział zawiedzionym głosem, podpierając gorące czoło o dłoń – Kiedy ty wreszcie zrozumiesz, że ja nie żartuję z zasadami? Niestety, ale doigrałaś się. Nie mam już siły bycia świadkiem jak lekceważysz wszystkie podpunkty z listy – po tych słowach, szybkim krokiem podszedł do niej, czekającej na kolejny ruch. Kiedy wyciągnął z kieszeni różdżkę, wiedziała co się stanie. Ból jaki daje Cruciatus wyczytała tylko w książkach do Obrony Przed Czarną Magią a z tego co mówił pan Weasley, cierpienie jakie powoduje zaklęcie jest dziesięciokrotnie większe niż go opisują. Wiedząc, co za chwilę się stanie, spuściła wzrok na podłogę i mocno zacisnęła swoje małe piąstki. Była już gotowa na największy ból w całym swoim życiu. 
– Cru... – zaczął niepewnie, ale widząc jak bardzo się boi nie mógł jej tego zrobić. Jako śmierciożerca nie raz dostał tym zaklęciem i pomimo, iż był silnym mężczyzną to nic nie wywierało na nim takiego bólu jak Crucio. 
Z drugiej strony należało się jej. Nikt nie będzie gardził Draconem Malfoy'em, jednym z najwyżej cenionych ludzi Czarnego Pana. Co ona sobie w ogóle wyobraża łamiąc te wszystkie reguły, albo obściskując się z jego największym rywalem? Kiedy złość ponownie wzięła górę, znów zaczął celować w nią różdżką. Już zaczynał wypowiadać zaklęcie, kiedy dostrzegł, że oczy dziewczyny są cholernie podobne do oczu jego matki. Złamał się, kiedy przypomniała mu się Narcyza. Od małego wraz z Rose, uczyła go szacunku i szarmanckiego zachowania do kobiet a on miałby teraz potraktować jedną zaklęciem niewybaczalnym, pomimo iż na to w pełni zasłużyła? Nie. Nie mógł zrobić tego swojej matce, która tak długo chroniła go przed ojcem, nie raz dostając za to w kość. Nie miałby wtedy do niej szacunku. 
– Cru...mitius – dodał po chwili a dzięki zaklęciu na stole przed Gryfonką pojawił się bukiet białych róż, które błyskawicznie wziął w ręce i szybkim krokiem opuścił swój pałac. 

Była zaskoczona takim obrotem sprawy. Wiedziała, że nie raz rzucał na ludzi różne klątwy, czy też zaklęcia śmierci a teraz? Była naprawdę zdziwiona, lecz skarciła siebie za takie głupie myśli. Czy ona naprawdę zastanawia się, czemu nie sprawił jej cierpienia, zamiast w duchu dziękować? Skończyła szybko śniadanie i udała się do swojego pokoju. Siedziała i wpatrywała się w biały sufit pomieszczenia, nie mogąc przestać zamartwiać sie o swoich rodziców i przyjaciół. Fakt, że nie wiedziała czy u nich wszystko w porządku, był bardzo przytłaczający. Kiedy emocje wzięły górę a przed jej oczami pojawiły się obrazy ludzi za którymi tak bardzo tęskniła, łzy zaczęły spływać powoli po jej zaróżowionych policzkach. 
Brakowało jej Harrego, który zawsze ją bronił, mistrza nieśmiesznych żartów – Rona, mamy i taty, których kochała ponad życie oraz tej kochanej, rudej wiewiórki, która zawsze wiedziała jak ją rozbawić... Kiedy jej szloch  przeobraził się w histerię, do pokoju weszła Rose z kubkiem ciepłej, cytrynowej herbaty w dłoni. Usiadła obok dziewczyny i delikatnie poklepała po ramieniu. 

– Coś się stało szkrabie? – spytała cicho, podając jej żółty kubek z herbatą.
– Nie zrozumiesz...  – odpowiedziała zrezygnowana a jej wzrok spoczął na podłodze.
– Pracuję u śmierciożerców siedemnaście lat, zrozumiem. – Jej kąciki ust lekko uniosły się ku górze. 
– Chodzi o to, że bardzo tęsknie za przyjaciółmi i rodzicami a nie mogę z nimi nawiązać kontaktu. Gdy pojawił się mój stary przyjaciel to Malfoy nie pozwoli mi z nim już wyjść...
– Kochanie, wiem co czujesz. Sama przez to przechodziłam a nie było łatwo. 
Gdyby nie Draco, to pewnie od siedemnastu lat byłabym martwa. Wszystko jest czystym szaleństwem...  Ja mugol mieszkam z śmierciożercą pod jednym dachem. A jeśli przezwie cie od szlam, to sie nie przejmuj. On naprawdę ma dobry stosunek do niemagicznego świata tylko nigdy tego nie powie na głos. 
– Rose... A jak właściwie tu trafiłaś? –zapytała zaciekawiona tym jak udało jej sie przeżyć tyle lat z osobami, które codziennie, masowo mordują mugoli.

– Siedemnaście lat temu miałam dwadzieścia trzy lata. Byłam młoda, ambitna, wykształcona. Wszystko co powinna mieć szczęśliwa osoba posiadałam; wspierających rodziców, dobrze zdane egzaminy na medycynie a przede wszystkim miłość swojego życia - Alexandra. Wszystko układało się na prawdę cudownie, aż do pewnego dnia... Wstałam w swoim własnym mieszkaniu i szykowałam się na uczelnie, gdzie miałam pisać ostatnie egzaminy tego roku. Szybko, więc zawinęłam włosy na lokówkę i ubrałam elegancką, zwiewną sukienkę na tak ważny dzień w moim życiu. Spakowałam jeszcze pióro oraz notatnik i wyszłam szybko z mieszkania. Nie miałam daleko na uczelnie, choć zawsze zawoził mnie pod nią Alex. Dzisiaj musiał stawić się w wojsku. Kiedy już dotarłam na miejsce, napisałam egzamin. Wszystko umiałam a ponadto wylosowałam pytania, na które byłam najbardziej przygotowana. Musiałam czekać na wyniki przed salą. Nudziłam się i troiłam, bo mimo wszystko byłam bardzo ciekawa co z tylu tygodni nauki wyszło. W końcu podeszła do mnie koleżanka z roku, która również czekała na wyniki. Trzymała w ręce gazetę, którą od razu mi podała. Pisali w niej, że dziś osoby, które stawiły się do wojska zostały wywiezione na szkolenie do Arizony w USA. Zaczęłam ryczeć a wszyscy, którzy przechodzili obok mnie, dziwnie się we mnie wpatrywali. Wiedziałam, że Alexander dziś tam poszedł... Zanim przemyślałam większość spraw, usłyszałam jak pani profesor wywołuje moje imię. Podała mi wyniki. Jak zawsze były bardzo dobre, ale nie pocieszało mnie to. Każda myśl, spojrzenie lub dotyk sprawiało, że jeszcze bardziej pogrążałam się w smutku. Gdy wychodziłam z uczelni, zauważyłam jak mój tata wraz z mamą machają wesoło w moją stronę. Oczywiście przypomniało mi się, że umówiliśmy się na obiad... Jechaliśmy starym samochodem, aż w końcu ich radość tak bardzo mnie wkurzyła, że nie mogłam wytrzymać  ich dobrego humoru. W końcu po dyskretnych uśmiechach, które ojciec wymieniał z mamą,  powiedzieli mi, że jeśli nalegam to mogą już coś zdradzić... Zaproponowali mi wyjazd na Biegun Północny w ramach badań na uniwersytecie. Gdy to usłyszałam trafiła mnie gorączka...  Mój ukochany mężczyzna z którym byłam od niedawna zaręczona, wyjechał z wojskiem na niebezpieczne szkolenie a ja miałabym przez rok badać niedźwiedzie polarne? Gdy kontynuowali swój świetny pomysł, nie wytrzymałam i wysiadłam z auta.  Szybko biegłam do mieszkania Alexandra, by wziąć jego psa do mnie i posprawdzać czy wszystko jest powyłączane z kontaktów... Pewnie sie nie spodziewał, że go wywiozą na misję... Szłam szybko, choć nogi odmawiały posłuszeństwa. Gdy już otworzyłam drzwi do jego domu zamarłam. Łzy zaczęły lecieć mi po policzkach a pięści zaciskały się boleśnie. On tam był. Tylko, że z inną kobietą w łóżku. Uderzyłam go w twarz i wyszłam z bloku. Biegłam przed siebie. Nie miałam już po co, ani po kogo wracać. Po pięciu godzinach ciągłego biegu, dobre kilkadziesiąt kilometrów od Parva Shire, zobaczyłam w oddali pałac. Było późno, słońce zachodziło a ja jedyne co miałam to kilka funtów. Nie zastanawiając się wiele, udałam się w tamtą stronę. Bałam się. Kiedy szłam w kierunku drzwi frontowych, po obu stronach wąskiej ścieżki, były porozrzucane konary drzew a wszystkie krzewy były wręcz czarne. Kiedy zapukałam wreszcie do drzwi, otworzył mi je mężczyzna z platynowymi włosami do ramion, ubrany w czarną długą szatę. Oczywiście od razu się przedstawiłam i powiedziałam, że się zgubiłam i nie wiem gdzie jestem. Z tego co pamiętam wyciągnął z kieszeni różdżkę i coś szeptał pod nosem, lecz przerwałam mu, kiedy zobaczyłam, że w oddali chodzi młoda kobieta, trzymająca małe dziecko na rękach i je uspokajając. 
Wpatrywałam się w tą małą osóbkę i jedyne co mogłam dostrzec, że jest ono ciężko chore na ospę. Gdy usłyszał jak szepcze nazwę choroby od razu wpuścił mnie do środka. Był naprawdę bardzo chory, choć nie było to nic zagrażającego życiu. Brak udzielenia pomocy przez taki czas był naprawdę ryzykowny.  Kiedy już go zdiagnozowałam i zleciłam zioła na wyleczenie, matka chłopca powiedziała, że mam u nich dług wdzięczności. Poprosiłam by mogli mnie przenocować przez kilka dni a kobieta bez chwili wahania się zgodziła. Przez ten czas bardzo zżyłam się z chłopcem. Non stop się bawiliśmy a ja ciągle się nim zajmowałam. Kiedy minęły dwa tygodnie od mojego przyjścia nadszedł czas, by się zbierać. Spakowałam się z powrotem do plecaka i miałam zamiar znów iść przed siebie, lecz zatrzymała mnie matka chłopca. Powiedziała, że nie ma czasu go wychowywać a ojciec malucha ciągle pracuje, więc spytała, czy bym nie chciała się nim zajmować w zamian za dach nad głową i wyżywienie.  
I tak się wszystko zaczęło. Codziennie rano budziłam się, myłam go, bawiłam, karmiłam, uczyłam i co dzień kładłam spać, wcześniej czytając mu bajki. Gdy nadszedł dzień jego jedenastych urodzin, dowiedziałam się, że rodzina u której pracuję już dekadę jest magiczna. Chciałam odejść, nie mieściło mi się to głowie. Zadawałam sobie setki pytań, ale żadne z nich nie zostało zaszczycone odpowiedzią. Szczerze mówiąc, chciałam stąd nawiać, lecz Draco bardzo prosił bym została, bo jestem jedyną osobą, której ufa. Nie miałam serca z lodu, by zostawić dziecko, które nie miało w domu miłości. Zostałam u nich a Draco pokazał mi magiczny świat. Poszliśmy razem na Pokątną, byłam z nim, kiedy kupował różdżkę, albo wybierał sowę... Był naprawdę kochanym dzieckiem, które niedługo później  poszło na cały rok do szkoły oddalonej o setki mil od pałacu. Kiedy odprowadziłam go między peron dziewiąty a dziesiąty, pocałowałam go w czoło na pożegnanie, bo było to ostatnie spotkanie w tym roku. 
Gdy wróciłam do komnat, było bardzo cicho bez jego śmiechu... Tęskniłam za nim jak mama za dzieckiem. Nie mając już go na wychowaniu, na jakiś czas zajęłam się sprzątaniem, bo za coś musiałam tu mieszkać. Ku mojemu zaskoczeniu pamiętał o mnie. Pisywaliśmy sobie listy co najmniej raz na tydzień.  Byłam z niego bardzo dumna, kiedy dowiedziałam się, że ma same wybitne...Kiedy podrósł, wychowaniem Dracona zajął się w małym stopniu ojciec i to on go nakłonił do czynienia zła, ale nadal wiem, że jest dobrym chłopakiem. 
– Dziękuję, że mi o tym opowiedziałaś, choć wątpię żeby Malfoy był dobry.
– Dziś oszczędził ci bólu chociaż wiedział, że powinnaś dostać nauczkę. Gdyby był zły, pewnie by to zrobił... A po za tym, wczoraj się o ciebie bardzo bał Hermiono... 
– Nie sądzę, ale dziękuję, że chociaż ty mnie o wszystkim informujesz – odpowiedziała z wdzięcznością w stronę Rose. 
– Proszę, zresztą Draco kazał mi ciebie poinformować, że o ósmej wieczorem idziecie do Blaise'a Zabiniego z wizytą a w łazience czekają na ciebie kosmetyki i sukienka – odparła w stronę dziewczyny i ulotniła się do kuchni. 

Została w pokoju sama a do wyjścia została niecała godzina. Poszła do łazienki i oniemiała z zachwytu. Na jednym z haczyków przywieszonych na ścianie, wisiała piękna, srebrna sukienka przed kolano. Była naprawdę cudowna. Podchodząc trochę bliżej, dostrzegła, że dostała również złoty naszyjnik i buty na małym obcasie w kolorze czerni. Nie zastanawiając się długo, czemu Malfoy chciał, by wyglądała aż tak dobrze, szybko wskoczyła w ubrania które na nią czekały. Włosy ułożyła w koka, by naszyjnik, który nosiła na szyi był dobrze widoczny. Gdy wychodziła z łazienki, ostatni raz spojrzała w lustro. Podobał jej się swój obecny wygląd, lecz dziwnie czuła się w tak drogich rzeczach. Schodząc po schodach, starała się nie zwracać uwagi. Niestety już na nią czekał. Gdy podeszła bliżej, jedyne co zrobił, to spojrzał na nią z góry na dół, oceniając w myślach czy jest wystarczająco ładna, by pokazać się z nią u znajomych. W końcu podał jej dłoń i teleportowali się przed drzwi Zabiniego. Draco jeszcze nie zdążył zapukać a czarnoskóry chłopak od razu mu otworzył. Salon w którym się znaleźli był mniej przytulny niż ten u Malfoy'ów, lecz trzeba przyznać, że ubogi też nie był. Kiedy pociągnął dziewczynę w mało delikatny sposób na kanapę, usłyszeli przed sobą głos Blaise'a, który już polewał whisky do szklanek.

– Oj Smoku, Smoku... Ta twoja wybranka serca to szlama Granger? Przecież ty nienawidzisz szlamu... – odrzekł beztrosko a od uderzenia czarnoskórego chłopaka w twarz za obrazę, powstrzymał ją mocny uścisk Malfoy'a na jej ramieniu. 
– Nadal gardzę szlamami ... – odburknął pod nosem widocznie wkurzony.
– Mi się wydaję, że ty coś knujesz przed swoimi starymi Smoku... Odkąd weszliście ani razu na siebie nie spojrzeliście...
– My po prostu inaczej wyrażamy swoją... – nie mogła wykrztusić tego słowa, lecz kiedy poczuła jak dłoń Malfoy'a szarpie jej loki, nie miała wyboru – Miłość... 
– Podejrzane...  Z trudem, ale wierzę... I jak wam się razem żyje? – spytał Zabini podając swoim towarzyszom szklanki z brunatnym alkoholem. 
– Jest dobrze – odrzekł zimnym głosem blondyn, pomiędzy łykami mrożonego whisky.
– Stary, jak ja się zakochałem to byłem w siódmym niebie a po was nie widać nic prócz obojętności... A ty Granger? Jak się poznaliście? 
 Draco już chciał odpowiedzieć za nią, lecz nie dała za wygraną. 
– Parę miesięcy temu w Hogwarcie, jak szłam z Harrym i Ron'em na zielarstwo Malf... znaczy Draco zatrzymał mnie i na kolanach wyznał mi miłość. Ja oczywiście go odrzuciłam, ale to go nie zniechęciło. Błagał mnie bym na niego chociaż spojrzała, ale nie chciałam go znać. Kiedy doszły mnie słuchy, że sie zmienił specjalnie dla mnie, zaszczyciłam go rozmową. Był wniebowzięty, kiedy zgodziłam się na spędzenie z nim jednego dnia. I jakoś się zaczęło...  –  odpowiedziała spokojnie i z szyderczym uśmiechem, wymieniła spojrzenia z blondynem. Malfoy nie mógł znieść tego jak bardzo go upokorzyła... Zaciskał już pięści i szykował zemstę dla tej nieznośnej Gryfonki, kiedy usłyszał kolejne pytanie wścibskiego Zabiniego. 
– A w łóżku jaka jest? – spytał czarnoskóry już szeptem w stronę chłopaka, chociaż ona również doskonale słyszała pytanie. 
– Bardzo słaba... – odpowiedział dobitnie i spojrzał na nią z ślizgońskim uśmiechem na twarzy. 
– Skarbie... Powinniśmy już iść – powiedziała spokojnie z pełną powagą na ustach w stronę blondyna. 
– Skarbie? – spytał widocznie zdziwiony taką zmianą w ciągu kilku sekund.
– Tak. Bo skarby powinno się zakopywać głęboko pod ziemią – odpowiedziała dumna, że mogła się odgryźć za słowa, które powiedział chwilę temu Zabiniemu. 
– Na nas czas – odparł do czarnoskórego i teleportowali się z powrotem do swoich komnat.

♦♥♦♥♦

Na zegarze wybiła godzina dwudziesta druga. Szybko zdjęła niewygodne buty i usiadła na kanapie naprzeciw kominka. Jej powieki opadły i prawie odpłynęła, lecz przeszkodził jej w tym głośny huk przed sobą. Na stoliku leżała mała skrzynka, nie większa niż dziesięć centymetrów.
– Mam nadzieję, że się chociaż trochę przy tym odstresujesz i nie będziesz taka pyskata – rzucił w jej stronę i uśmiechnął się wrednie.  

♦♥♦♥♦

Każdy komentarz sprawia mi wielką radość, motywację oraz wenę do dalszego pisania. 

< Dziękuję admince Tonks za edycję tekstu > 

Komentujcie! 
AKTUALIZACJA; 14.08.2016r.