ROZDZIAŁ 6

Bardzo mi źle z tym, że przez dwa tygodnie nie napisałam żadnego rozdziału, przez co myśleliście, że zrezygnowałam. W rekompensata nie będę od Was wymagała komentarzy w zamian za nowy rozdział. Rozdział 7 pojawi się 22 września o godzinie 21 na moim blogu na 100 %!
Ten rozdział nie jest jakiś świetny w porównaniu do ostatniego, ale, za to kolejny będzie przełomowy i będzie bal! TEN ROZDZIAŁ WSTAWIŁAM BEZ BETY WIĘC SĄ BŁĘDY.
DO 20 DNIA 14 WRZEŚNIA TEKST POWINIEN BYĆ BEZ BŁĘDÓW.
Po takiej porażce czasowej nie wymagam od Was nie wiadomo ilu komentarzy, ale proszę o, chociaż kilka :)

♦♥♦♥♦

Pił whisky litrami, by zapomnieć o strachu jaki go ogarnął, kiedy jej klatka przestała się unosił. Uspokoił się trochę, chociaż nadal czuł niepokój. Miał nad nią kontrolę; musiała robić wszystko co zachciał; była jego zabawką, chociaż to on odpowiadał za jej życie. Nie wybaczyłby sobie, jeśli z jego winy dziewczynie, której nienawidził całym swoim sercem, włos spadłby z głowy. Mógł ją wyzywać od szlam, uważać, że jest gorsza; że nie zasługuję na to, by być czarownicą, ale ona miała coś o wiele cenniejszego od wszystkiego, co go otaczało. Miłość. Miłość jej przyjaciół i rodziny. On nigdy nie czuł, że ktoś go kocha lub zależy mu na nim. Nigdy nie wybaczy tego ojcu. Przez niego stracił miłość swojego życia i już nigdy nie poczuł uczucia szczęścia. Stracił dziewczynę poza którą nie widział świata, a w przyszłości chciał z nią założyć rodzinę. A to wszystko przez tego tchórza, który nazywa się jego ojcem. Zniszczył go wewnętrznie i zewnętrznie. Każdy milimetr jego nienaturalnie bladego ciała. Wkręcił do szeregów Czarnego Głupca, a teraz musi spełniać jego zachcianki, jeśli nie chce dostać Avadą w twarz. Ta mała irytująca osóbka, która właśnie spała w jego łóżku, pomimo statusu krwi i braku bogactwa, była o wiele cenniejsza od niego. I nawet jeśli miałby przepłacić to życiem, to przysięga, że nic jej się nie stanie pod jego opieką. Będzie dla niej lepszy - obiecywał w głębi serca. W końcu jak ona mogła się czuć? Miała świadomość, że jest jego zabawką, może zrobić jej krzywdę w każdym momencie, a ona mimo to, chodziła z podniesioną głową i prowokowała go spojrzeniem. Była dzielna i odważna, nie to co on. Robił za osiłka Czarnego Pana tylko po to, by nie zginąć.  Z zamyśleń wyrwał go spokojny, choć nieco zdenerwowany głos Rose. 
— Jestem w ciąży – powiedziała dość cicho, siadając na fotelu na przeciwko blondyna, a jej kąciki ust lekko uniosły się ku górze. 
– Rose... – wyszeptał zdziwiony z nadmiarem opanowania w głosie i zlustrował ją takim spojrzeniem, jakie miała Luna Lovegood, gdy opowiadała o narglach.
– Draco, wiem, że to dla ciebie pewnie niezły wstrząs, ale nie pytaj kto jest ojcem dziecka... 
– Bardzo się cieszę – zapewnił i lekko się uśmiechnął – oczywiście przez ten czas nie będziesz musiała nic robić i zapewnię ci kogoś do opieki – dodał i pogładził ją po ramieniu. 
– Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć – wydusiła przez łzy szczęścia i niczym matka swoje dziecko, przytuliła go z czułością. 
– Będziesz cudowną mamą. W końcu wychowałaś takie wspaniałe dziecko jak ja – dodał nieskromnie, wskazując na siebie.
– Sama się sobie dziwię, że mi się udało...  A teraz idź spać szkrabie, bo jest bardzo późno. – odparła pokazując palcem na mugolski zegar i pocałowała chłopaka w czoło, poczym znikła za drzwiami swojej sypialni.

Pomimo, iż był w szoku, cieszył się, że Rose spodziewa się dziecka. Wizja małego, wesołego brzdąca, bawiącego się w ogrodzie, była bardzo pocieszająca. Wiedział, że teraz to on jej pomoże. Odwdzięczy się za te wszystkie lata, kiedy zastępowała mu rodzinę. Będę najlepszym wujkiem na świecie! – przysięgał w myślach. Mimo bardzo wesołej nowiny, która rozpromieniła jego serce, wciąż pozostawała jedna zła wieść. Spotkanie Hermiony ze śmierciożercami. Lord zapewniał, że nic jej się nie stanie, lecz nie ufał mu. Gardzili szlamami i wykorzystywali je okrutnie. Groziło jej niebezpieczeństwo, a on nie zawsze może ją chronić.

Następnego dnia rano, obudził się z wielkim kacem. Jedyne o czym marzył to kubek mocnej kawy i jajka na twardo, ale nie chcąc wykorzystywać w takim stanie Rose, sam musiał sobie poradzić. Zszedł chwiejnym krokiem na dół, przecierając to prawe to lewe oko na zmianę, sądząc, że to pomoże w wyostrzeniu wzroku. Gdy wszedł do kuchni, pierwsze co zauważył to krzątającą się po kuchni Rose. Zauważywszy, że piecze jakieś ciasto, dał jej wykład o tym, że nie powinna sie przemęczać w ciąży. 
– Nic mi się nie stanie jak trochę coś porobię... –  zapewniła chłopaka, który właśnie wziął miskę i zaczął wyjadać przyszykowaną, na ciasto, rozpuszczoną czekoladę – Zostaw to! – dodała energicznej i wyrwała mu miskę z rąk, ostrzegawczo kiwając palcem. 
– Jak byłem mały to pozwalałaś mi wylizywać łyżki jak coś zostało... – rzekł udając smutny ton głosu, maskując przy tym uśmiech na wspomnienie o wspólnym pieczeniu.
– Teraz jesteś nieco większy Draco... – roześmiała sie cicho – Piekę tort dla Hermiony. Ma dziś siedemnaste urodziny i musi być bardzo podekscytowana. W końcu niecodziennie zostaje sie pełnoletnim! 
– Ahh... No tak... A skąd o tym wiesz?
– Słyszałam ją wczoraj, mówiącą do siebie. Powtarzała co zrobi, gdy będzie już dorosła. – odpowiedziała wesoło i rozbiła kilka jajek do miski. 
– Jak upieczesz tort, to daj mi znać. Zaniosę jej go osobiście. – mruknął zamyślony i odszedł w kierunku drzwi.

♦♥♦♥♦

Pomimo, iż spała do dziesiątej, była bardzo zmęczona. Urywki z wczorajszego dnia bardzo ją przytłaczały. Co prawda bardzo cieszyła się ze spotkania z Nottem, lecz to nie było warte tej ceny.  Znów podpadła Malfoy'owi, a nie była tu przecież w nagrodę. Miała najprostsze zadanie na świecie, po prostu dobrze się reprezentować, a ona ciągle przysparzała mu miliony problemów. Kiedy przekręciła się na drugi bok, odganiając natrętne myśli, przypomniała sobie, że dziś jest dzień, do którego odliczała od małego. Dzień skończenia siedemnastu lat. Jeden z najważniejszych dni w życiu każdego czarodzieja i czarownicy. Jako, że była najmłodsza ze Złotego Trio, Harry i Ron ciągle dokuczali jej z tego powodu. Marzyła o dniu, kiedy będzie mogła wreszcie pomachać im przed nosem srebrną plakietką, wydaną przez jeden z oddziałów w ministerstwie, informującą o tym, że czarownica o imieniu Hermiona Granger jest pełnoletnia, co wiąże się z masą przywilejów. Zasmuciła ją myśl o tym, że najważniejsze urodziny w życiu spędzi sama, a nikt z otaczających ją obecnie ludzi o nich nie pamięta. Planowała od dawna wypad do Londynu z chłopcami z okazji jej święta, a teraz została jej jedynie nutka rozczarowania. Godząc sie z zaistniałą sytuacją, przysięgła, że dawne plany na dzisiejszy dzień, jeszcze sie spełnią. Dziewczyna rozmyślała jak najlepiej może spędzić te dwadzieścia cztery godziny. Postanowiła, że cały dzień spędzi w ogrodzie na czytaniu przyniesionych przez Rose książek. Podniosła się nagle z łóżka, gdy usłyszała głośne pukanie do drzwi. W wejściu do pokoju stała uśmiechnięta, od ucha do ucha, brązowowłosa kobieta, a za nią wzrokiem odnalazła platynową czuprynę. Stał lekko zgarbiony w białej koszuli z podwiniętymi rękawami oraz w dopasowanych czarnych spodniach. Tak bardzo spuścił głowę z zażenowania, że nosem prawie dotknął dębowej podłogi. Gdy oboje, powolnym krokiem weszli w głąb pokoju, dostrzegła, że kobieta trzyma średniej wielkości, okrągły tort z czekoladową polewą i bitą śmietaną po bokach. Na środku ustawionych było siedemnaście, palących się wesoło świeczek i mały czekoladowy napis "Najlepszego w dniu urodzin". Nieświadoma i zaskoczona sytuacją, spojrzała na nich nieodgadnionym wzrokiem. Kiedy wreszcie chciała przerwać niezręczną chwilę i coś wyjąkać, odezwała się ciepłym, przepełnionym szczęściem głosem Rose. 

– Kochanie, wiem, że znamy się dość krótko, ale to w końcu siedemnaste urodziny, więc życzę ci wszystkiego co najlepsze! – rzekła wesoło, odkładając tort na szafkę obok łóżka i uściskała ją serdecznie  – A teraz zdmuchnij świeczki i pomyśl życzenie! – dodała, odrywając się od dziewczyny i ponagliła ręką, zerkając na tort. 

Zanim postanowiła zgasić palące się iskierki, pomyślała nad życzeniem. Miała cudownych przyjaciół, których kochała nad życie,  najlepszych w każdym calu rodziców, bardzo dobre oceny w szkole i spłacone długi. Gdy Rose znów ponagliła ją ręką, pomyślała o swoim największym pragnieniu. Miłości od ukochanego. Chciała zakochać sie i być szczęśliwa niczym w mugolskich filmach, które oglądała godzinami. Jednak na chwilę obecną było to niemożliwe i tego sie trzymała. Niedługo miało dojść do ostatecznego starcia między Voldemortem, a Harrym, więc to nie był dobry czas na romanse. Szybko zdmuchnęła świeczki i popatrzyła się wyczekująco na dwójkę gości. Rose wciąż się uśmiechała i obdarowywała ją ciepłym spojrzeniem. Bardziej interesowała ją postawa Malfoy'a. Odkąd wszedł, stał spięty z puszczoną głową obok szatynki i nie odezwał się ani słowem. Po tym jak Rose wręczyła jej skromną książkę i ogłosiła jak bardzo sie cieszy z jej pobytu tutaj, usłyszała za sobą cichy męski ton. 

– Rose zostaw nas proszę samych – brunetka wymieniła z nim porozumiewawcze spojrzenie i zniknęła za drzwiami. 
– A więc masz dziś urodziny... – stwierdził i zaczął chodzić po pokoju.
Gdy zobaczył jej wyczekujący wzrok, przysiadł obok niej, a w ręku trzymał czarne, średniej wielkości pudełeczko, ładnie przewiązane aksamitną wstążeczką.
 – Sam, gdy miałem siedemnaste urodziny, bardzo się ekscytowałem i wiem, że pewnie nie tak chciałaś spędzić ten dzień, ale okoliczności są takie, a nie inne więc... – nie dokończył, bo w pół słowa przerwał mu kobiecy niecierpliwy głos.

– Do rzeczy Malfoy – ponagliła go, bo niezbyt dobrze czuła sie w jego obecności. 
Chłopak jedynie posłał jej podirytowane spojrzenie i otworzył wieczko.
– Nie przyjmę tego – odpowiedziała stanowczo, gestykulując nerwowo dłońmi.
– Przyjmiesz. Obróć się – nakazał.
Niechętnie wykonała rozkaz, wiedząc, że nie ma sensu się kłócić, bo i tak nie wygra. Chwilę później, poczuła jego zimne palce na swojej szyi, a po całym ciele przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz emocji. Nie chciała, by zobaczył jej malinkę po wczorajszym wieczorze z Nottem...
– Gotowe. Spójrz w lustro. Powinien być dobry. 
Podeszła niepewnie w stronę lusterka i była zszokowana. Na jej szyi wisiała piękna, srebrna kolia z dużym szmaragdowym kamieniem po środku. 
– Jeśli pasuje to dobrze. Proszę abyś założyła ją na bal u Czarnego Pana, który ma się odbyć jutro. 
– Jaki bal, u jakiego Czarnego Pana Malfoy?! – obróciła sie gwałtownie i prawie rzuciła z gołymi pięściami na jego rozbudowaną posturę.  
– Lord kazał mi cie przyprowadzić. Mówiłem, że to zły pomysł, ale nalegał. Tak jak wspominałem, jutro masz założyć tą kolie na bal – powiedział oschło i spojrzał na nią z góry.
– Tego nie było w umowie! Wiesz co sie może stać?! On chce zabić Harrego, a ja mam iść na jego bal?! Niedoczekanie twoje Malfoy! 
– Nie obchodzi mnie twoja opinia Granger. Mam nawet nadzieję, że ktoś ze śmierciożerców da ci popalić. To może nauczyłoby cie pokory dla lepszych. Żegnam i wierzę, że jako osoba pełnoletnia, którą od dziś jesteś, będziesz zachowywała się dojrzalej – odpowiedział, a na jego twarzy pojawił się prawdziwy, ślizgoński uśmiech, który doprowadzał ją za każdym razem do szału. 
Gdy udał się w kierunku drzwi, wiedziała, że tego tak nie zostawi. Nie narazi Harrego i nie da się obrażać tej wrednej fretce. Kiedy już prawie przekroczył próg drzwi, poczuł ogromny ból. Otwierając oczy, które chwile temu boleśnie zacisnął, zrozumiał, że ta mała, przemądrzała gnida uderzyła go w twarz. 
– Nie wiem jak masz mnie czelność uderzyć, ty wredna szlamo, ale wiedz, że do jutra, wynosisz się do Zabiniego. Nie mam ochoty ciebie oglądać żmijo... Na balu masz reprezentować sie niczym rasowa sucz – warknął i dynamicznym krokiem wyszedł za próg drzwi. 
– Co ona sobie myśli? – powtarzał, kiedy chodził bez celu po swoim pałacu – Właśnie straciła coś bardzo dużego! Zamierzał być dla niej dobry, wyrozumiały, a ona bezczelnie go uderzyła! Już nigdy nie okaże jej serca... Nigdy.

♦♥♦♥♦

Była zła, że znowu doszło pomiędzy nimi do sprzeczki. Wiedziała, że teraz poważnie uraziła jego ego i nie ujdzie jej to na sucho. Miała dość tej sytuacji. Nie miała głosu, różdżki, praw. W dodatku, jak śmiał ją wkręcić w wizytę u Voldemorta?! Jeśli dowie sie, że to ona pomogła Harremu przez te wszystkie lata, walczyć z nim, bez namysłu wystrzeli w nią Avadą!

 W "niewoli" musiała być jeszcze półtorej miesiąca, a czas mijał topornie. Tęskniła za rodzicami, Ronem, Ginny i Harrym. A przede wszystkim za tym ostatnim. Oddałaby wszystko, żeby bliznowaty chłopak był teraz przy niej i powiedział, że wszystko będzie w porządku. To oni zawsze trzymali sie razem i wspierali nawzajem. Na wspomnienie ostatnich dni przed wyjazdem, gdy Harry zabrał ją nad jezioro i powiedział, że tak silna dziewczyna jak Hermiona nie może płakać, łza spłynęła po jej bladoróżowym policzku. Miał rację. Jest zbyt silna na żałosne łkanie z powodu swojego losu. Jeśli Malfoy potraktował ją jak ostatnią ladacznicę, to ona mu się odpłaci na balu, którego długo nie zapomni... 

♦♥♦♥♦

Pomimo, że po ostatniej wizycie u Blaise'a, była negatywnie nastawiona do jego osoby, miała nadzieje, że w odróżnieniu od Malfoy'a, chłopak będzie chociaż znośnie ją tolerował. Czuła sie jak pies rzucany od domu do domu, który nie ma nic do gadania. Gdy znalazła się w salonie czarnoskórego śmierciożercy, nigdzie go nie było. Nie wiedząc czy może usiądź, stała jakąś chwilę na środku salonu z torbą trzymaną w rękach. Prawie usiadła na podłodze, lecz usłyszała Zabiniego kilka metrów od siebie. Ubrany był w czarny, bawełniany sweter i ciemne dżinsy, a w ręku trzymał szklaneczkę z whisky. Kiedy zaczęła zamyślać się, czego miałaby tyczyć sie nieunikniona pogawędka, przypomniała sobie, że według niego, ona i Malfoy są razem. 
– A kogo my tu mamy? Granger? Draco mówił mi, że masz wpaść do mnie do jutra, ale z taką torbą? Wprowadzasz się? – zaczął zadawać ciąg pytań, uśmiechając się ironicznie. 
– W sumie to... – nie dokończyła, bo czarnowłosy przerwał jej w połowie.

– Wiesz na jaką misję pojechał Malfoy? – spytał już poważnie, przyglądając się jej wnikliwie.
– Misję? Jaką misję? 
– Czarny Pan dał mu misję do wypełnienia. Wiesz jaką? 
– Ach tę misję! – skłamała. Gdyby Malfoy nie był taki tajemniczy, nie musiałaby robić z siebie idiotki. – Niestety nie zdradził mi, na czym miałaby polegać – odpowiedziała z udawanym zawiedzeniem. 
– Szkoda – prychnął pod nosem – Więc, nie pozostaję mi nic innego, niż powiedzieć "Czuj sie jak u siebie Granger!". Choć jak zostaniesz Panią Malfoy, to będziesz miała potrójnie większy dom od tego... – mruknął zaciekle do samego siebie.

♦♥♦♥♦

Pomimo obaw zostania u Zabiniego, nic sie takiego nie działo. Jak to ślizgon, proponował jej alkohol i podpytywał o Malfoy'a, ale asertywnie odmawiała, a w  sprawie Malfoy'a udzielała najbardziej bezpiecznych odpowiedzi, jakich na poczekaniu zdołała wymyślić. 
Noc minęła jej niespokojnie, bo myśli wciąż wracały do chłopaka, który namieszał w jej poukładanym życiu. Wiedziała, że po dzisiejszym dniu, ich relacje będą gorsze niż kiedykolwiek. Ale nie tylko ona zawiniła. Nie miał prawa wyzywać ją od najgorszych, pomimo iż w ogóle jej nie znał. I tak było nawet lepiej. Nie chciała, by ją poznał. By wiedział, że uwielbia zapach fiołków, pergaminu, pasty do zębów i jego perfum.

♦♥♦♥♦

Następnego dnia, na kartce w pokoju gościnnym znalazła wiadomość, że sukienka, akcesoria, biżuteria, buty oraz kosmetyki czekają na nią w łazience. Nie zwlekając  ani chwili, ciekawa jaki wizerunek wymyślił dla niej blondyn, biegiem udała się do łazienki na drugim piętrze. 
Gdy otworzyła drzwi, jedyne co była w stanie powiedzieć to:
– "Niech cię szlag Malfoy!"

♦♥♦♥♦

AKTUALIZACJA: 16.08.2016r.